ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ 8

ಲಯ ಆನಂದ

ನರ್ತಕ

ತೀವ್ರ ಲಯಬದ್ಧ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದೊಂದು ಖುಷಿ ಇದೆ. ಸಂಗೀತ, ನೃತ್ಯ,ಹಾಡುಗಾರಿಕೆ, ಏರೋಬಿಕ್ಸ್, ಜಿಮ್ನಾಸ್ಟಿಕ್ಸ್, ಆಟೋಟಗಳಂತಹವುಗಳಲ್ಲದೆ ಕೆಲವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಭ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ, ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನ ಈಜುಗಾರಿಕೆ, ಮಾಟ-ಮಂತ್ರದ ಆಚರಣೆ, ಮಿಲಿಟರಿ ಪೆರೇಡುಗಳಲ್ಲಂತಹ ವಿಚಿತ್ರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ತಾಳಬದ್ಧವಾದ ಖುಷಿಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ತಾಳಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತಿರುವ ಮಾನವ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ಕಟಾನಂದದ ಅಲೆಗಳನ್ನೆಬ್ಬಿಸಿ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲೋ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವಂತಹುದ್ದೇನೋ ಇದೆ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕ ನಿಯಂತ್ರಣಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ತಾಳಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಆಡುವ ದಾಸರಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ತಾಳ ನಮ್ಮನ್ನು ತಾಕುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಖುಷಿ ಉಕ್ಕಿ ಬಂದು ಉಳಿದುದೆಲ್ಲವೂ ಮರೆತೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡರಂತೂ ಈ ಆನಂದದ ಅನುಭವ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ.

ಜನಪ್ರಿಯ ಗೋಷ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ  ಕೈ ಮೇಲೆತ್ತಿ ಒಂದಾಗಿ ಓಲಾಡುವ ಸಂಗೀತ ಪ್ರಿಯರು; ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತಂಡವನ್ನು ಹುರಿದುಂಬಿಸಿ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟುವ ಫುಟ್ಬಾಲ್ ಪ್ರೇಮಿಗಳು; ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವ ಸೈನಿಕರು; ಓಲಾಡುತ್ತ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಭಜನೆ ಮಾಡುವ ಭಕ್ತರು; ಜಿಮ್ಮುಗಳಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾಗಿ ವ್ಯಾಯಾಮ ಮಾಡುವ ಆರೋಗ್ಯ ವ್ಯಸನಿಗಳು; ಇವರೆಲ್ಲರೂ ವಿವರಣೆಗೆ ನಿಲುಕದ, ವಿಶೇಷವಾದ ಲಯಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಮಿದುಳು ತನ್ನಲ್ಲಿನ ಕೆಲವು ಉನ್ನತ ಚಿಂತನೆಯ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡಿ ದೇಹವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಈ ಬಗೆಯ ಆದಿಮ ಖುಷಿಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ದೇಹದ ಸ್ನಾಯುಗಳನ್ನು ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಮರುಕಳಿಸುವ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸುವುದಷ್ಟೆ.. ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುವ ನಿತ್ಯದ ಸಂಕಟಗಳು ಹಾಗೂ ಚಿಂತೆಗಳನ್ನು ದೂರವಿಡುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕೆಲ್ಲವೂ ಲಯಬದ್ಧವಾಗ ಉಸಿರಾಟ, ಹೃದಯಬಡಿತದಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದಲೇ ನಿಯಂತ್ರಿತ. ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲೋ, ತಾಯಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲೋ ತೂಗಾಡುತ್ತಾ ಸುಖವನ್ನನುಭವಿಸಿರುತ್ತೇವೆ. ದೊಡ್ಡವರಾದ ಮೇಲೂ ಇದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ದೂಲಿಯಾಡಿಸಿ ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತೇವೆಂದರೆ ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಯಾವುದೋ ಆದಿಮ ಖುಷಿಯೇ ಇರಬೇಕು.

ಈ ಬಗೆಯ ಖುಷಿಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳದೆಯೇ ಇಡೀ ಜೀವಮಾನವನ್ನು ಕಳೆಯುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಮೀರಿ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲುವುದನ್ನು ಕೆಲವರು ಸಹಿಸಲಾರರು.  ಲಯಸುಖವೆನ್ನುವುದು ಇಂತಹವರ ಯೋಚನೆಗೂ ನಿಲುಕದಂತಹದ್ದು. ಸಂಗೀತ ಸಭೆಗೆ ಹೋದರೂ ತಮ್ಮ ಮಿದುಳಿನ ಉನ್ನತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸುವಂತಹ ಸಂಗೀತವನ್ನಷ್ಟೆ ಇವರು ಕೇಳುವರು. ಸಂಕೀರ್ಣ ಶ್ರುತಿ, ರಾಗಗಳಿರುವ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕೇಳುವರೇ ಹೊರತು ಹೆಜ್ಜೆಕುಣಿಸುವಂತಹದ್ದನ್ನಲ್ಲ. ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಜನಪದ ಸಂಗೀತ, ಜನಪ್ರಿಯ ಸಂಗೀತ ಹಾಗೂ ನೃತ್ಯಸಂಗೀತಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಾವಿದರು ಹಾಗೂ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರನ್ನು ಕುಣಿಸುವಷ್ಟು ಲಯವಿರುತ್ತದೆ. ರೇವ್ ಸಂಗೀತಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ಇದರ ಪರಾಕಾಷ್ಠ ರೂಪ. ಕಿವಿಗಡಚಿಕ್ಕುವ ಬಡಿತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯದ ಸುಳಿವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಬಡಿತದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೊಳಗಾದ ಕೇಳುಗರು ಓಲಾಡಿ, ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ತಲುಪುವ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆಯಲ್ಲ ಅದು ಬೌದ್ಧಿಕ ಚರ್ಚೆಗಳಿಂದ ಬಲು ದೂರವಿರುವಂತದ್ದು. ಲಯಸುಖದ ಅಪ್ಪಟ ರೂಪ.

ಈ ಬಗೆಯ ಖುಷಿಯ ಭೌತಿಕ ಮೂಲ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಎಂಡಾರ್ಫಿನ್ ಗಳ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಚಯಾಪಚಯ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ. ಎಂಡಾರ್ಫಿನ್ ಗಳು ದೇಹದ ನೈಸರ್ಗಿಕ ನೋವು ಶಮನಕಗಳು. ರಾಸಾಯನಿಕವಾಗಿ ಮಾರ್ಫಿನ್ ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದವು (ಎಂಡಾರ್ಫಿನ್ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರು ಎಂಡೋಜೆನಸ್ – ಆಂತರಿಕ – ಮಾರ್ಫಿನ್ ಎನ್ನುವದರ ಹೃಸ್ವರೂಪ). ಇವು ಸುಖೋನ್ಮಾದದ ಭಾವವನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುತ್ತವೆ. ದೇಹವು ಲಯಖುಷಿಯ ಉಚ್ಛ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ ಇವುಗಳ ಪ್ರಚೋದನೆಯೂ ತಟಕ್ಕನೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೇ “ಓಟಗಾರನಿಗೆ ಬರುವ ಮತ್ತಿನಂತಹ ಮದ” (ರನ್ನರ್ಸ್ ಹೈ – ಓಟದ ಮದ)  ಹಾಗೂ ಕೆಲವು ಆರೋಗ್ಯ ವ್ಯಸನಿಗಳು ವ್ಯಾಯಾಮಕ್ಕೆ ದಾಸರಾಗುವುದಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ಎನ್ನುವ ವಿವರಣೆ ಇದೆ.  ಅಮೆರಿಕೆಯ ಜಾರ್ಜಿಯ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಂಶೋಧನೆಗಳು ವ್ಯಾಯಾಮದಂತಹ ಚುರುಕು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಸುರಿದ ಮತ್ತೊಂದು ರಾಸಾಯನಿಕ ಈ ಓಟದ ಮದವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ. ಇದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಶೋಧವಾದ ನೋವು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಆನಂದಾಮೈಡ್ (ಈ ಪದ ಸಂಸ್ಕೃತದ ಆನಂದ ಪದದಿಂದ ಹೊಮ್ಮಿದ್ದು). ಈ ವಸ್ತುವಿಗೂ ಮತ್ತುಂಟು ಮಾಡುವ ಗಾಂಜಾದ ಘಟಕಕ್ಕೂ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವಿದೆಯೆಂಬುದನ್ನೂ ಈ ಸಂಶೋಧನೆಗಳು ತೋರಿಸಿವೆ.

ವ್ಯಾಯಾಮ ವ್ಯಸನಿಯ ಆನಂದವೂ, ಗಾಂಜಾ ಸೇವಿಸುವವನ ಮತ್ತೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯವು ಎಂಬುದು ಸಂಶೋಧಕರ ಅನಿಸಿಕೆ. ಹಾಗಂತ ಗಾಂಜಾ ಸೇವನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನೀಡುವ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ವ್ಯಾಯಾಮದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ನೀಡಬಾರದೇಕೆ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ನೀವು ಕೇಳಿದರೆ ಅದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದೇ.  ಈ ಬಗ್ಗೆ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ನೀಡುವ ವಿವರಣೆ ಇದು. ವ್ಯಾಯಾಮದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆನಂದಾಮೈಡ್ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲು ಕಾರಣವಿದೆ. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದೇಹ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದರಿಂದ ಈ (ಆನಂದಾಮೈಡ್) ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಉಪಯುಕ್ತ. ಗಾಂಜಾ ಸೇವನೆಯ ಕಥೆಯೇ ಬೇರೆ. ಇದು ದೈಹಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಸಹಜವಾದ ದುರ್ಬಳಕೆ. ಇಂತಹ ಬಳಕೆಗೆಂದು ಇದು ವಿಕಾಸವಾದದ್ದಲ್ಲ.

__________________________________________________

There is a special kind of happiness associated with intensely rhythmic activities. We see this in music, dancing, singing, aerobics, gymnastics, athletics and even in such odd activities as revivalist religious celebrations, synchronized swimming, dervish whirling, voodoo possession rituals, and military marching. Wherever a human activity involves a ‘beat’, there is the potential for finding oneself carried off into a strangely vertiginous sense of euphoria. All intellectual control is abandoned and given over to the tyranny of the beat. There is a sudden surge of pleasure as the rhythm takes hold and all else is momentarily forgotten. Sharing this with others helps to intensify the experience.

The fans at the pop concert, with their arms in the air, swaying together from side to side; the football fans chanting and clapping in synchrony in support of their team; the goose-stepping soldiers on ceremonial duty; the bible-belt faithfUl swinging back and forth as they pray together; the health fanatics prancing together aerobically in the gymnasium in search of the ‘burn’: all experience a unique kind of rhythmic happiness that has a special quality they find hard to define.

Essentially it has to do with giving oneself up to a primitive physical sensation in which the brain switches off the higher centres for a while (and with that switchingoff, temporarily removes all the usual cares and worries of the day) and allows the muscles of the body to enjoy a long series of evenly repeated actions. Of course, our very lives are rhythmically controlled: by our heartbeat and breathing rate. As babies we were comforted by being rocked back and forth in our cradles or in our parents’ arms. It follows that if, as adults, we start to move our whole bodies in the same way, we are tapping into something truly primeval.

Some people manage to go through their whole lives without ever giving themselves over to this particular kind of happiness. They are the ones who cannot face the thought of even briefly abandoning their intellectual controls and ‘letting go’. For them, the very concept of rhythmic happiness will be alien to their thinking. Even if they attend a musical concert it will be to listen to music that excites the higher centres of their brains: orchestral music without a steady beat and with complex variations in speed and pattern. By contrast, the simpler folk-music of every tribal gathering, dance hall, or pop concert will, despite its thematic variations, rely heavily on imposing a set rhythm on both its performers and its listeners. In the most extreme form, found at ‘rave’ concerts, there is little thematic variation left. the music having been simplified to little more than a deafening, thumping beat. Under its insistent bombardment, the ravers sway and gyrate in a state that is as far removed from intellectual debate as it is possible to get. This is rhythmic happiness at its most pure.

Underlying this type of happiness is a physiological reaction of the body involving an increase in the release of endorphins. These are the body’s natural painkillers, chemically related to morphine, (the word ‘endorphin’ is a contraction of ‘endogenous morphine’, meaning ‘the body’s natural morphine’), and their impact is to create a mood of euphoric well-being. Their activation improves dramatically as the body reaches its highest state of intense rhythmic expression, and this fact has been used to explain the existence of what is called ‘the runner’s high’ – and also why some exercise-fanatics become so addicted to their energetic work-out regimes. Research at the Georgia Institute of Technology in America has, however, suggested that a different chemical, also released by energetic rhythmic activities, is the key factor involved in creating ‘the rurmer’s high’. It is a recently discovered pain regulator called ‘anandamide’ (a term derived from the Sanskrit word meaning ‘internal bliss’), and it has been pointed out that this substance is closely related to the active ingredient in cannabis.

The researchers therefore suggest that the happiness ‘high’ of the exercise fanatic and the happiness ‘high’ of the cannabis smoker are very similar. Anticipating, perhaps with some alarm, that this discovery might mean that warnings against cannabis-use might now also have to be applied to energetic exercise regimes, they have been quick to issue a denial of this, stating: In exercise, there is a reason why the [anandamide] system is activated. One has to deal with a physical stressor and the [ anandamide] system fulfills its purpose. Smoking marijuana is a different story. This is an unnatural abuse of the system, not intended to be used this way by evolution.

 

 

 

ನಾಯಿಪಾಡು

ನಾಯಿ ಮನುಷ್ಯನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಗೆಳೆಯ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೆ ಇದೆ. ಇದು ಮನುಷ್ಯನೇ ಹೇಳಿದ್ದು. ನಾಯಿಗಳಿಗೇನಾದರೂ ತಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಆಗಿದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ಅವು ಮನುಷ್ಯ ನಮ್ಮ ಬದ್ಧ ವೈರಿ ಅಂದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವೇನೋ? ಹೀಗೊಂದು ಆಲೋಚನೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿದೆ ಕೊಲ್ಕತ್ತಾದ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಒಂದು ಸಂಶೋಧನೆ.

ನಗರದ ಜನ ನಾಯಿಗಳೆಂದರೆ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುತ್ತಾರಷ್ಟೆ! ಸವಿನಿದ್ರೆ ಸವಿಯುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರವಾಗಿ ಬೊಗಳುವ ಇವುಗಳು ರಾತ್ರಿಪಾಳಿಯಲ್ಲೇ ಬದುಕುವವರಿಗೂ ಅಸಹನೀಯವೆನ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಕೊಲ್ಕತ್ತಾದ ಇಂಡಿಯನ್ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಸೈಂಟಿಫಿಕ್ ಅಂಡ್ ಎಜ್ಯುಕೇಶನಲ್ ರೀಸರ್ಚ್ (ಐಐಎಸ್ಇಆರ್) ನ ಜೀವವಿಜ್ಞಾನಿ ಅನಿಂದಿತಾ ಭದ್ರ ಮತ್ತು ಸಂಗಡಿಗರು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಬೇಕಾದ್ದು ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳು. ಏಕೆಂದರೆ ತನ್ನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಗೆಳೆಯರ ಸಾವಿಗೆ ಮಾನವನೇ ಹೇತುವಂತೆ.

ಬೀದಿನಾಯಿಗಳು ಬೀದಿಗೆ ಬೀಳುವ ಮುನ್ನ ಮಾನವನ ಜೊತೆಗಾರರಾಗಿದ್ದವೆಂಬುದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಮೂಲತಃ ಕಾಡಿನ ತೋಳಗಳು. ಇವು ಮಾನವನ ಸಹವಾಸಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅವನಿಂದ ಕಲಿತವೋ, ಅವನಿಗೆ ಬಾಗಿದುವೋ, ಒಟ್ಟಾರೆ ತೋಳಗಳಂತಲ್ಲದೆ ಸೌಮ್ಯಜೀವಿಗಳಾಗಿ ಬದುಕಿವೆ. ಸೌಮ್ಯಜೀವಿಗಳಾದರೂ, ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಇವನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹೆದರಿಕೆಯೇ ಸರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ರೇಬೀಸ್ ಖಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಸಾಯುವ ಜನರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ ತೊಂಬತ್ತೊಂಬತ್ತು ಜನ ಬೀದಿನಾಯಿ ಕಡಿತದಿಂದಲೇ ಸಾಯುತ್ತಾರಂತೆ. ಅದೂ ಈ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸದ ಅಭಿವೃದ್ಧಶೀಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಹೆಚ್ಚು.

ಭಾರತ ಎಷ್ಟೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದುಕೊಂಡರೂ, ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದೂ ಸತ್ಯವೇ! ನಗರಗಳಲ್ಲಂತೂ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಹಲವು ಉಪಾಯಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದ್ದಾರೆ. ಯಾವುದೂ ಸಫಲವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಬೇರೆ ಮಾತು. ಗಂಡು ನಾಯಿಗಳ ಬೀಜವೊಡೆಯುವುದು, ಲಸಿಕೆ ಹಾಕಿ ಗಂಡಸತ್ವ ಕಳೆಯುವುದೇ ಮೊದಲಾದ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಆರಂಭಿಷಿ ವಿಷ ಹಾಕುವುದು, ತಲೆ ಒಡೆಯುವಂತಹ ವಿಧಾನಗಳನ್ನೂ ಬಳಸಿ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಕಾಶ್ಮೀರದಿಂದ ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿಯವರೆಗಿನ ಎಲ್ಲ ಮುನಿಸಿಪಾಲಿಟಿಗಳೂ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿವೆ.

ಈ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಓದಿದವರಿಗೆ ಇದೆಂಥ ನಾಯಿಪಾಡು ಮನುಷ್ಯರದ್ದು ಎನ್ನಿಸಬಹುದು. ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಈ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ!  ಭದ್ರ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ನಮಗೆ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಸಂಸಾರದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ಅರ್ಥಾತ್, ಬೀದಿನಾಯಿಗಳು ಎಷ್ಟು ಕಾಲ ಬದುಕುತ್ತವೆ? ಹೇಗೆ ಬದುಕುತ್ತವೆ? ಹೇಗೆ ಸಾಯುತ್ತವೆ? ಇವೆಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ.

ಅದಕ್ಕೆ ಭದ್ರ ಮತ್ತು ಸಂಗಡಿಗರು ಕೊಲ್ಕತ್ತಾದ ಬೀದಿ, ಬೀದಿಗಳನ್ನು ಪದಶಃ ಅಲೆದು ನೂರೆಂಟು ನಾಯಿ ಕುಟುಂಬಗಳ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಒಂದು ಚದರ ಕಿಲೋಮೀಟರು ಫಾಸಲೆಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿ ಅಲ್ಲಿರುವ ನಾಯಿಗಳ ಕುಟುಂಬಗಳು, ಅವುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಮರಿ, ಮರಿಗಳ ಅಂದಾಜು ವಯಸ್ಸು, ಇವುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅನಂತರ ಈ ನಾಯಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಾಯದೇ, ಮನುಷ್ಯರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕದೆ ಉಳಿದವುಗಳೆಷ್ಟು ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ನಾಯಿಮರಿಗಳು ಸುಮಾರು ಮೂರು ತಿಂಗಳವರೆಗೂ ತಾಯ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಅನಂತರ ತಾಯಿ ಯಾರೋ, ತಾವು ಯಾರೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಜೀವಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಸುಮಾರು ಆರು ತಿಂಗಳ ವೇಳೆಗೆ ಈ ಬಿಡಾಡಿಗಳೂ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದು ಯುವಮರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಇಷ್ಟು ಆಗುವವರೆಗೂ ಅವು ಸಮಾಜದಲ್ಲುಳಿದರೆ ಆ ಸಮಾಜದ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವಷ್ಟೆ?

ಆದ್ದರಿಂದ ಏಳುತಿಂಗಳ ವಯಸ್ಸಾಗುವವರೆಗೆ ಈ ನೂರೆಂಟು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಮರಿಗಳೆಷ್ಟು ಉಳಿದುವು ಎನ್ನುವುದೇ ಇವರ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಸಾರಾಂಶ. ಅನಂತರ ಮರಿಗಳು ಸಾವಿಗೀಡಾದರೆ ಆ ಸಾವಿನ ಕಾರಣವನ್ನೂ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಅಪಘಾತ, ಮನುಷ್ಯರ ಕಾಟದಿಂದ ಸಾವು ಅಥವಾ ಮನುಷ್ಯರು ಹೊತ್ತೊಯ್ದದ್ದನ್ನೂ ಸಾವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಮರಿಗಳು ಮೂರು ತಿಂಗಳಾಗುವವರೆಗೂ ಸಹಜ ಸಾವೇ ಹೆಚ್ಚಂತೆ. ಮನುಷ್ಯನಿಂದಾಗಿ ಸಾಯುವ ಮೂರು ತಿಂಗಳೊಳಗಿನ ವಯಸ್ಸಿನ ಮರಿಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಕೇವಲ ಶೇಕಡ 3. ಆದರೆ ಅದೇ ಮೂರರಿಂದ ಏಳು ತಿಂಗಳಾಗುವವುದರೊಳಗೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಮರಿಗಳು ಮನುಷ್ಯರ ವಾಹನಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕೋ, ಅವರು ಉಣ್ಣಿಸಿದ ವಿಷದಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಮುನಿಸಿಪಾಲಿಟಿಯವರ ಬಡಿಗೆಗೆ ಸಿಕ್ಕೋ ಸಾವನ್ನಪ್ಪುತ್ತವೆ. ಇಂತಹ ಮರಿಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಸುಮಾರು ಶೇಕಡ 56 ರಷ್ಟು. ಅಂದರೆ ಸಮಾಜದಿಂದ ಅಳಿದು ಹೋಗುವ ಯುವಮರಿಗಳಿಗೆ ಮನುಷ್ಯನೇ ಯಮ!

ಮತ್ತೊಂದು ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಮರಿಗಳು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ವಾಹನ ಅಪಘಾತಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದು. ‘ಇದು ನಿಜವೋ ಅಥವಾ ಗಂಡುಗಳನ್ನು ಸಮೂಹದಿಂದ ಮೊದಲೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಈ ರೀತಿ ತೋರುತ್ತಿದೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ” ಎನ್ನುವ ಭದ್ರ, ಅದನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಸಿಮ್ಯುಲೇಶನ್ (ಅಣಕ ಅಧ್ಯಯನ) ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಇದೂ ಕೂಡ, ಏಳು ತಿಂಗಳೊಳಗಿನ ಮರಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣುಗಳೇ ಸಾವನ್ನಪ್ಪುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದೆ.

ಇದರಿಂದ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಹೌದು. ಆದರೆ ಏಳು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಬದುಕುಳಿದ ನಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಅಸಮತೋಲನ ಹೇಗೋ ಸರಿ ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದೆ. ಬಹುಶಃ ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿನ ರೀತಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರಬಹುದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಭದ್ರ.

ಏನೇ ಇರಲಿ. ಸನ್ಮಿತ್ರನಿಗೆ ಸಾವು ತರುವಂತಹ ಮಾನವರು ನಾವು ಎನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ನಿಜ.

Manabi Paul, Sreejani Sen Majumder, Shubhra Sau, Anjan K. Nandi & Anindita Bhadra, High early life mortality in freeranging dogs is largely influenced by humans , Scientific RepoRts | 6:19641 | DOI: 10.1038/srep19641, 2016, published 25 Jan. 2016

ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ 7

ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಂತೋಷ

ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ

ವಿಕಾಸದ ವೇಳೆ ಮಾನವನ ಮಿದುಳು ಇಷ್ಟೊಂದು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಕಾರಣವಾಗಿ ಅದು ಈಗ ತನ್ನೊಂದಿಗೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಲೇ ಸಂತೋಷ, ಸುಖದ ಭಾವಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೇರಿದೆ. ಇವು ಎಲೆಯಾಟದಿಂದ ಕಂಪ್ಯೂಟರು ಗೇಮುಗಳಂತಹ ಸರಳ ಆಟಗಳಿಂದ ಆರಂಭಿಸಿ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಕಲೆ ಹಾಗೂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಯಂತಹ ಪ್ರಬುದ್ಧ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳವರೆಗೂ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ. ಇವೆಲ್ಲ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೂ ತಮ್ಮ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿ ಬಡ್ತಿ ಇಲ್ಲವೇ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ಗೆಲ್ಲುವುದೋ ಅಂತೂ ಒಂದು ದುರುದ್ದೇಶವಿದೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇವುಗಳು ಉಪೋತ್ಪನ್ನಗಳು ಅಷ್ಟೆ.

ಇಂತಹ ತನ್ಮಯತೆಯ ಕೆಲಸಗಳ ಸಾರವಿಷ್ಟೆ: ಇವೆಲ್ಲವೂ ಸಂಕೀರ್ಣ ಯೋಚನಾಲಹರಿಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿ ಮಿದುಳಿಗೆ ವ್ಯಾಯಾಮ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ. ಹೊರಗಿನವರಿಗೆ ಇದು ಮಾನವನಿಗೆ ಅನುಕೂಲವನ್ನು ತರುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಕೈಗೊಂಡ ಯೋಜಿತ ಕೆಲಸವೆನ್ನಿಸಬಹುದು. ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳನ್ನ ಕೇಳಿ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಎಂದರೆ ಸಂಕೀರ್ಣ ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಆಡುವ ಖುಷಿ. ಅದುವೇ ರೋಮಾಂಚನ ತರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. “ಮಾನವರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ” ಎನ್ನುವದನ್ನು ಸಂಶೋಧನೆಗೆ ಧನಬೆಂಬಲ ಪಡೆಯುವುದಕ್ಕಾಗಿಯಷ್ಟೆ ಅದರ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿನ ನಿಜವಾದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಖುಷಿ ಹೊಸ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಹೊಸ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಏನಾದರೂ ಹೊಸದನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸಿದಾಗ ಆಗುವಂತೆ ಈ ಖುಷಿಯ ಕ್ಷಣಗಳು ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಈ ಶೋಧ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಅನುಕೂಲಿಯಾಗಿಲ್ಲದೆಯೂ ಇರಬಹುದು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ಬೋನಸ್ ಅಷ್ಟೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಹಾನ್ ಎನ್ನಿಸುವ ಶೋಧಗಳು ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾದ ಯೋಜನೆಗಳಿರುವ ಅನ್ವಯಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಂದ ಬರದೆಯೇ ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಮಾಡಿದಂತಹ ತುಂಟ ಶೋಧಗಳಿಂದಲೇ ಆಗುವುದುಂಟು. ಸಂಶೋಧನೆಗೆ ಧನ ಒದಗಿಸುವ ಸರಕಾರದ ವಿಭಾಗಗಳಿಗೆ ಇದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಅವು ಹಲವು ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಶೋಧಗಳಿಗಾಗಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಮಹಾನ್ ಎನ್ನುವವನ್ನು ಬಿಟ್ಟೇ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ. ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳನ್ನು ಅವರ ಪಾಡಿಗೆ ಇರುವಂತೆ ಬಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟರೆ ಉತ್ತಮ. ತಮಗೆ ಖುಷಿಯಾಗುವಂತೆ ಕಸರತ್ತುಗಳನ್ನು ಮಿದುಳಿಗೆ ಮಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಹೊರಟ ಅವರು ಅಯಾಚಕವಾಗಿ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೂ ಬದಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಕಲೆಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆಗಳಾಗಿರುವುದು ಸುಂದರವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿದ ವಾಣಿಜ್ಯಕ ಚಿತ್ರಗಳಿಂದಲ್ಲ, ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಕುಸುರಿ ಕಲೆಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ. ಮಹಾನ್ ಕಲಾವಿದರು ತಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳು ಎಷ್ಟು ಬೆಲೆಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗಬಹುದೆಂದು ಆಲೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಅವು ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಖುಷಿಪಡಿಸಬಹುದೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮೂಲತಃ ಅವರು ತಮಗಾಗಿಯೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರು. ತಮ್ಮ ಕ್ರಿಯೆ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗದು, ಮಾರಾಟವೂ ಆಗದು ಎಂಬುದೂ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ವಾನ್ ಗೋ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಮಾರಿದ್ದು ಒಂದೇ ಒಂದು ಚಿತ್ರವನ್ನು. ಆದರೂ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಪಂಚದ ಬೇರಾವ ಕಲಾವಿದನ ಚಿತ್ರಕ್ಕೂ ದೊರಕದ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಇಂದು ಹರಾಜಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಚಿತ್ರಗಳು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಇಂತಹ ಲಾಭದಾಸೆಯಿಂದೇನೂ ಅವನು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನೊಂದಿಗೇ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಟಗಳೇ ಅವನನ್ನು ಈ ಸಾಧನೆಯತ್ತ ದೂಡಿದುವು. ಪ್ರತಿ ಹೊಸ ಚಿತ್ರ ಬರೆಯುವಾಗಲೂ, ತನಗೆ ತೃಪ್ತಿ ಕೊಡುವಂತಹ ಬಿಂಬಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸಲು ಹೊರಟ ಆತ ಚಿತ್ರ ಪೂರ್ಣವಾದ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅತೀತವಾದ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಎಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಇಂತಹ ಉತ್ಕಟ ಆನಂದವನ್ನು ಅವರು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಅಪರೂಪ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಆದರೆ, ತಮ್ಮ ಶ್ರಮ ಹಾಗೂ ತ್ಯಾಗವೆಲ್ಲ ಸಾರ್ಥಕವೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಕಲಾಕೃಷಿಯ ಫಲಗಳನ್ನು ಸವಿಯುವವರಿಗೆ ಇಂತಹ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಖುಷಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಅಪಾರವಾದ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಇಂದು ಲಭ್ಯ. ಅಸಂಖ್ಯ ಸಂಗ್ರಹಾಲಯಗಳು, ಕಲಾಪ್ರದರ್ಶನಗಳು ಹಾಗೂ ಪ್ರಕಾಶನಗಳು ಇಂದು ಲಭ್ಯ. ಹೀಗಾಗಿ ಇಂತಹ ಬೌದ್ಧಿಕ ಖುಷಿಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಯಾವ ಕಾರಣಗಳೂ ನಮಗಿಂದು ಇಲ್ಲ. ಇತರೆ ಕಲಾಪ್ರಕಾರಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೂ ಅಷ್ಟೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಈ ದಿನ ಧ್ವನಿಮುದ್ರಣ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಎಂತಹ ಸುಧಾರಣೆ ಕಂಡಿದೆ ಎಂದರೆ ನಮಗೆ ಇಚ್ಛೆಯಿದ್ದರೆ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಬೆಳಗ್ಗಿನಿಂದ ಸಂಜೆಯವರೆಗೂ ನಾವು ಸಂಗೀತ ಎಂದು ಗುರುತಿಸುವ ಅಮೂರ್ತವಾದ ಸದ್ದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇರಬಹುದು.
ಸ್ವಲ್ಪ ತೀವ್ರವೆನ್ನಿಸಿದ ಜನಪ್ರಿಯ ಒಳಾಂಗಣ ಆಟಗಳನ್ನಾಡುವಾಗ ನಮ್ಮ ಮಿದುಳು ಕಷ್ಟವೆನ್ನಿಸುವ ಆದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಉದ್ಯುಕ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಒತ್ತಡವಿರದು. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಆಟಗಳಿಗೆ ಆಟದಾಚೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಮಹತ್ವವೂ ಇಲ್ಲ. ಕೌತುಕವೆಂದರೆ, ಇದು ಇಂದಿನ ವಿದ್ಯಮಾನವೇನಲ್ಲ. ಉತ್ಖನನ ಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಕಾರ ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಇಂತಹ ಒಳಾಂಗಣ ಆಟಗಳು ಇದ್ದೇ ಇದ್ದುವು. ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿದ್ದ ಬೇಟೆಗಾರ-ಸಂಗ್ರಹಕಾರ ಸಮಾಜದ ಗಂಡಸರು ಬೇಟೆಯಿಂದ ಮರಳಿದ ನಂತರದ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯನ್ನು, ನೆಲದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಗುಳಿಗಳನ್ನು ತೋಡಿ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಗೂ ಯೋಜನೆಗಳಿದ್ದ ಗಣಿತದಾಟಗಳನ್ನು ಆಡುತ್ತ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಪುರಾತನ ಕಾಲಕ್ಷೇಪದ ಅಭ್ಯಾಸ ಇಡೀ ಆಫ್ರಿಕಾವನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿತ್ತು. ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 1400ರಿಂದೀಚೆಗಿನ ಈಜಿಪ್ಟಿನ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕೊರೆದ ಉದಾಹರಣೆಗಳೂ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇಂದು ಇದನ್ನು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕೆತ್ತಿದ ಮರದ ಹಲಗೆಗಳ ಮೇಲೆ ಆಡುತ್ತಾರೆ. ನೂರಾರು ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದು, ನೂರಾರು ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಯಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಮಂಕಾಲ ಎಂದು ಹೆಸರು.

ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 2500ರ ಆಸುಪಾಸಿನ ಯುರ್ ರಾಜನ ಸಮಾಧಿಯಲ್ಲಿ ದೊರೆತ ಸಾಕಷ್ಟ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ ಇಪ್ಪತ್ತು ಚೌಕಗಳ ಆಟ ಹಾಗೂ ಬ್ಯಾಕ್ ಗ್ಯಾಮನ್ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಆಟಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಣೆ ಎನ್ನಿಸಿದ ಸೆನೆಟ್ ಎನ್ನುವ ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 2400 ರ ಆಟ ಇತರೆ ಜನಪ್ರಿಯ ಪುರಾತನ ಒಳಾಂಗಣ ಆಟಗಳು. ಗೋ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಜಪಾನೀಯ ಆಟ ಬಲು ಕಷ್ಟದ್ದು. ಇದನ್ನು ಮೊದಲು ರೂಪಿಸಿದ್ದು ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 2255 ರಿಂದ 2206 ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಚೀನೀ ರಾಜ ಶುನ್. ತನ್ನ ಮಗನ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಆತ ಈ ಆಟವನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ರೂಪಿಸಿದ. ಡ್ರಾಟ್, ಚೆಕ್ಕರ್ ನಂತಹ ಜನಪ್ರಿಯ ಆಟಗಳು ಮೂಲತಃ ಈಜಿಪ್ಟಿನವಾಗಿದ್ದು ಸುಮಾರು ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 1600 ರ ಕಾಲದವು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾದದ್ದು ಚದುರಂಗ. ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಇದು ಜಗತ್ತಿನ ಬಲು ಮೇಧಾವಿಗಳಿಗೆ ಕಸರತ್ತು ನೀಡುತ್ತಿದೆ. ಕನಿಷ್ಟ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಚದುರಂಗವನ್ನು ಆಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ರಶ್ಯಾದಲ್ಲಿ ದೊರೆತ ಕ್ರಿಸ್ತಶಕ ಎರಡನೆಯ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ದಂತದ ಚದುರಂಗದ ಕಾಯಿಗಳೇ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯ ಚದುರಂಗದ ಕಾಯಿಗಳು. ಮೂಲತಃ ರಣನೀತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಲು ರೂಪಿಸಿದ ಚದುರಂಗ ದೀರ್ಘ ಕಾಲದಿಂದ ಯಾವುದೇ ಉದ್ದೇಶವಿಲ್ಲದ, ಉಪಯುಕ್ತತೆ ಇಲ್ಲದ ಅಪ್ಪಟ ಭೌದ್ಧಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ (ಇದರಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ ‘ಚೆಕ್ ಮೇಟ್; ಎನ್ನುವ ಪದ “ದೊರೆ ಸತ್ತ” ಎನ್ನುವ ಅರಬೀ ಕೂಗು ಶಾ ಮತ್ ನಿಂದ ಜನಿಸಿದ್ದಂತೆ)
ಇದರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಖುಷಿ ಕೊಡುವ ಕ್ಷಣಗಳೆಂದರೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾದ, ಜಾಣ ನಡೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಆಟವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರಾವ ಅರ್ಥವೂ ಇಲ್ಲ. ಬ್ಯಾಕ್ ಗ್ಯಾಮನ್ (ಕ್ರಿಸ್ತ ಶಕ ಹನ್ನೊಂದನೆ ಶತಮಾನ), ಪೋಕರ್ (ಕ್ರಿಶ ಹದಿನಾರನೇ ಶತಮಾನ). ವಿಸ್ಟ್ (ಕ್ರಿಶ ಹದಿನಾರನೇ ಶತಮಾನ), ಬ್ರಿಡ್ಜ್ (ವಿಸ್ಟ್ ನ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಸುಧಾರಿತ ರೂಪ), ಲೂಡೋ (ಹತ್ತೊಂಭತ್ತನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯವಾದ ಈ ಆಟ ಪುರಾತನ ಭಾರತೀಯ ಪಗಡೆ ಆಟದ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ರೂಪ), ಸ್ಕ್ರಾಬಲ್ (1931ರಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಿದ್ದು) ಮುಂತಾದ ಇತರೆ ಒಳಾಂಗಣ ಆಟಗಳ ವಿಷಯವೂ ಹೀಗೆಯೇ. .ಕೆಲವರು ಏಕೆಂದರೆ ಇವುಗಳಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲದ್ದರಿಂದ ಈ ಆಟಗಳನ್ನು ವ್ಯರ್ಥ ಕಾಲಹರಣ ಎಂದು ಕೆಲವರು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇವುಗಳಿಂದ ಯಾವ ಉಪಯೋಗವೂ ಆಗಬೇಕಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಆಟ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಡಿದಾಗ ಆಟಗಾರನಿಗೆ ಉತ್ಕಟ ಖುಷಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಸಾಧನಗಳಷ್ಟೆ ಇವು. ಮಡಿವಂತರ ಪ್ರಕಾರ ಆಟದ ಜೊತೆಗೆ ಬಾಜಿ, ಪಣ ಕಟ್ಟುವುದು ಆಟದ ಗುಣವನ್ನೇ ಕೆಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.

ಒಳಾಂಗಣ ಆಟಗಳಂತೆ ಒಗಟುಗಳೂ ಕೆಳಸ್ತರದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಖುಷಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ. ಒಗಟುಗಳಲ್ಲಿ ರಸಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಮಿದುಳಿಗೆ ಕಚಗುಳಿಯಿಡುವಂತಹ ರೂಬಿಕ್ ಕ್ಯೂಬ್ (1979 ರಲ್ಲಿ ಶೋಧಿಸಿದ್ದು) ಹಾಗೂ ಪದಬಂಧ (1913 ರಲ್ಲಿ ಶೋಧಿಸಿದ್ದು) ಗಳವರೆಗೆ ಒಗಟುಗಳಿವೆ. ಅದು ತಮಗೆ ಯಾವ ಬಹುಮಾನ, ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ತರುವಿದಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಖಾತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ದಿ ಟೈಂಸ್ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪದಬಂಧವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವುದೇ ಸಾವಿರಾರು ಜನಕ್ಕೆ ಖುಷಿಯನ್ನು ತರುವ ಸಂಗತಿ. ಇದಕ್ಕೆ ಅಂತಿಮ ಗುರಿಯಿಲ್ಲ. ದೀರ್ಘಾವಧಿ ದಿಶೆಯಿಲ್ಲ. ಪದಬಂಧವನ್ನು ರಚಿಸಿದವನ ಜೊತೆಗೆ ತನ್ನ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ ಮಿದುಳಿಗೆ ಕಸರತ್ತನ್ನು ನೀಡುವುದಷ್ಟೆ ಪದಬಂಧದ ಗುರಿ, ಆಶಯ.

——————————————————-

CEREBRAL HAPPINESS
The Intellectual
Because the human brain has become so enlarged during the course of evolution, it has now reached the stage where it can create a feeling of happiness simply by playing games with itsel£ These games vary from the most trivial – card games and computer games – to the most profound: artistic creativity and scientific research. There are those who will argue that all such activities have an ulterior motive (winning a contest, making money advancing one’s career), but these are by-products.

The essence of all these preoccupations is that they exercise the brain and involve complex thought processes that are, at base, an end in themselves. Scientific research is a good example. To outsiders, this is always seen as a carefully planned procedure with laudable end-goals that will benefit mankind. In reality, as any scientist will admit when pressed, the real thrill of research is playing with complicated mental puzzles. ‘Benefiting mankind’ is usually only woven into the research plans in order to facilitate a research grant. The true pleasure in carrying out research lies in the intellectual pleasure of asking new questions and finding new answers. The moments of happiness arrive, often unexpectedly, when something novel is discovered.
This may or may not benefit mankind. If it does so, this is merely a bonus. Frequendy, the greatest discoveries of all come not from tighdy orchestrated, applied research, but £Tom seemingly playful, pure research, done for its own sake. Government grant-giving bodies are not always fully aware of this, with the result that they end up sponsoring many minor advances, while missing out on the major ones. Scientists are at their best when they are left to their own devices, finding moments of intense cerebral happiness as they play mind-games with their material and, willy-nilly, change our world dramatically in the process.

Again, with artistic creativity, the greatest achievements are not made in the area of slickly produced commercial art, but in the often ramshackle world of fine art. Great artists do not think about how much a painting will sell for, or how much it will please other people. They work primarily for themselves, often in the certain knowledge that what they are doing will not be popular or even saleable. In his entire life, Van Gogh sold only one picture, yet today his works have fetched the highest prices at auction of any artist in the history of the world. He was not driven by ulterior motives, but by the passionate mind-games he was playing with himsel£ With each new canvas, he set out to create images that satisfied him and gave him a massive burst of cerebral happiness at the moment of successful completion. Sadly, many artists demand so much of themselves that they find such moments of intense joy extremely rare. But when they do occur, they make all the labour and deprivation worthwhile. For those who enjoy the results of these artistic labours, there is today an enormous range of possibilities for experiencing moments of intense aesthetic happiness. With countless museums, exhibitions and art publications available to us, we have no excuse if we allow this form of cerebral pleasure to pass us by. The same is true of other art forms. Modern recording techniques, for example. have advanced to such a state that we could, if we wished, enjoy the abstract sound patterns that we refer to’ as music, from waking to sleeping every day.

At the less intense level of popular indoor games,the brain sets itself tasks that it will find difficult.but not impossible. The pressure is off in such
cases because the games have no meaning outside their special sphere. Interestingly, this type of activity is far from being a modern phenomenon. We know from archaeology that board-games of various kinds have been around for literally thousands of years. In hunter-gatherer societies in Africa. when the men returned from the hunt. they passed a great deal of their spare time playing mathematical games involving counting and strategy. often using little more than pebbles and holes scooped in the ground. This prehistoric pastime spread all over Africa. and stone-carved examples have been found in Egyptian temples dating from 1 400 Be. Today it is often played on beautifully carved. wooden boards. It is popular in literally hundreds of different tribes and has almost as many native names. but it is more popularly known as Mancala.

Other ancient board-games include the amazingly complicated Game of Twenty Squares. discovered in the royal tombs at Ur and dating from 2500 Be. and Senet. the forerunner of backgammon. known from 2400 Be. The difficult Japanese game called Go was originally invented by the Chinese emperor Shun. who lived between 2255 and 2206 BC, and who devised it specifically to improve the intelligence of his son. The still-popular game of draughts, or checkers, originates from Egypt and dates from 1 600 Be. Most famous of all the mind-games played on a board is undoubtedly chess, and over the years it has exercised some of the most brilliant human brains. It has been played for at least nineteen centuries; ; the oldest-known chessmen, carved from ivory, and dating from the second century AD, were recently found in Russia. Although it was originally designed to demonstrate military strategy (it was the Arab battle cry Shah Mat, meaning ‘The King is Dead’ that gave us the word ‘checkmate’), it has long since become a game of pure cerebral activity, with no ulterior motive or practical application.

The moments of intense happiness involved – as when making a clever, unexpected move, for example – have no value whatever beyond the game itsel£ Much the same is true with other indoor games, such as backgammon ( eleventh century), poker (sixteenth century), whist ( sixteenth century), cribbage (seventeenth century), bridge (a nineteenth-century refinement of whist), ludo (introduced in the nineteenth century as a westernized version of the ancient Indian game of pachisi), Scrabble (introduced in 1 93 1 ), and a host of others. Some people see all of these as a complete waste of time because they do not lead anywhere. But they are not supposed to do so. They are merely devices that allow the players to experience moments of intense cerebral happiness, when games are played well. For the purists, adding high stakes to the proceedings simply destroys the quality of the games.

Like indoor games, puzzles provide huge opportunities for trivial forms of cerebral happiness. These range from quizzes and, brain-teasers to such things as the Rubik’s Cube (invented in 1 979) and crossword puzzles (invented in 1 9 1 3). Completing The Timts crossword each 􀈜y has become an important minor source of happiness for thousands of people, even though they are fully aware that it does not make them winners in a contest, . brings them no financial reward, and has no ultimate, long-term target. It is purely an end in itself, an exercise for the brain, with the puzzler pitting his or her wits against the deviser of the crossword.

Do plants count?

Reference:

1. Jennifer Bohm et al., The Venus Flytrap Dionaea muscipula Counts Prey-induced Action Potentials to Induce Sodium Uptake, Current Biology, 26, 1-10, February 8, 2016, http://dx.doi.org/10.1016/j.cub.2015.11.057

I couldn’t find a suitable word in Kannada for Spring trap.  So had to coin one.  The word used here is “serepanja” or should it have been “panjasere”?  I feel the first one conveys the meaning quickly and the latter could be used for spring trapping, as a verb.  Your comments are welcome

ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ 6

ಕಾಮ ಖುಷಿ

ಭೋಗಿ/ರಸಿಕ

ನಿಮಗೆ ಸಂತಸವನ್ನು ತರುವ ಕ್ಷಣಗಳಾವುವು ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ರುಚಿಕಟ್ಟಾದ ಊಟ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೋ, ಲೈಂಗಿಕ ಅನುಭವವನ್ನೋ ಅಥವಾ ಬೇರಾವುದಾದರು ದೈಹಿಕ ಸುಖವನ್ನೋ ಕುರಿತು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. “ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾನಗೃಹವೆಂದರೆ ಖುಷಿಯ ವಿಷಯ” ಎಂದಿದ್ದಾರೆ ಡಾ. ಜಾನ್ಸನ್. ಭೋಗಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ ನಾವೆಲ್ಲ ಇಂತಹ ಮೂಲಭೂತ ಜೈವಿಕ ಸುಖಗಳಿಗೆ ಆದಷ್ಟು ಬಾರಿ, ಆದಷ್ಟೂ ತೀವ್ರತೆಯಿಂದ ಶರಣಾಗಬೇಕು. ಈ ಭೋಗದ ಸುಖಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಮೋದ್ರೇಕದ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯೇ ಅತೀವ ಉತ್ಕಟವಾದದ್ದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಯಾರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಈ ಪ್ರಮುಖ ಕ್ಷಣದ  ಮಹಾನ್ ಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸದ ಜೀವಿಯಿಲ್ಲ. ಮಂಗ ಹಾಗೂ ವಾನರಗಳಂತಹ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಮೋದ್ರೇಕದ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಗಂಡಿಗಷ್ಟೆ ಸೀಮಿತ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿ ಇದು ಹೆಣ್ಣಿನಲ್ಲೂ ಆಗುತ್ತದೆ. ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿರಲೇಬೇಕು. ಮಂಗಗಳು ಹಾಗೂ ವಾನರಗಳ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಅಂಡಾಣು ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬೆದೆಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದರ ಲಿಂಗಾಂಗದ ಸುತ್ತಲಿನ ಜಾಗ ಊದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಗಂಡಿನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ತೋರುವಂತೆ ಇರುವುದರಿಂದ ಗಂಡು ಉದ್ರೇಕಗೊಂಡು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕೂಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ವೀರ್ಯ ಸ್ಖಲನವಾದಾಗ (ಬಹುತೇಕ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಆಗುತ್ತದೆ) ಗಂಡು ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಖುಷಿಯ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಹೆಣ್ಣು ಇಂತಹ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯನ್ನು ತಲುಪುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಬೆದೆಯ ಕಾಲ ಮುಗಿಯುವವರೆವಿಗೂ ಹೆಣ್ಣು ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಉದ್ರಿಕ್ತವಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಅನಂತರ ಲಿಂಗಾಂಗದ ಸುತ್ತಲಿನ ಊತ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಲೈಂಗಿಕಾಸಕ್ತಿ ಈಗ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಬಸಿರಾಗಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ತಿಂಗಳವರೆಗೂ, ಮರಳಿ ಲಿಂಗಾಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಊತ ಕಾಣಿಸುವವರೆಗೂ, ಹೀಗೇ ನಿರಾಕರ್ಷಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯದೆ ರೀತಿಯ ಸಂಭೋಗ ಕ್ರಿಯೆ ವಿಕಾಸವಾಗಿದೆ. ಹೆಣ್ಣುಗಳ ಲಿಂಗಾಂಗಗಳು ಊದಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂಡೋತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವುದರ ಸೂಚನೆಯೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಅಂಡೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಅವು ಗಂಡುಗಳಿಂದ ಮರೆಮಾಚುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಸದಾ ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದ್ದು ಅಂಡೋತ್ಪತ್ತಿಯಾಗದಿರುವಾಗಲೂ ತೀವ್ರ ಕಾಮಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ತೋರುತ್ತವೆ. ಋತುಮತಿಯಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ, ಬಸಿರಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ ಕೂಡ ಕಾಮೋದ್ರೇಕಗೊಳ್ಳಬಲ್ಲವು. ಇಂಥಹ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಸಂಭೋಗ ಖಂಡಿತ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಗಲ್ಲವಷ್ಟೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ಬೇರೇನೋ ಉದ್ದೇಶವಿರಬೇಕು. ಮಾನವನ ವಿಕಾಸದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ದಾಂಪತ್ಯದ ಬಂಧವನ್ನು ಭದ್ರಗೊಳಿಸಲು ಹೆಣ್ಣಿನ ಈ ಲೈಂಗಿಕತೆ ನೆರವಾಗಿದೆಯೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದುವೇ ನಿಜವಾದ ಕಾಮಕೇಳಿ.

 

ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮಂಗಗಳು ಹಾಗೂ ವಾನರಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಜೋಡಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರು ಜೋಡಿಗಳಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ. ಈ ಬಗೆಯ ದೀರ್ಘ ಲೈಂಗಿಕಾಸಕ್ತಿ ಜೋಡಿಯನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹಿಡಿದಿಡುವ ಭಾವುಕ ಅಂಟು. ಹೆಣ್ಣು ಅಂಡೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡದಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಂಡಿಗೆ ಸಂಭೋಗದ ಬಹುಮಾನ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಗಂಡಿಗಾಗುವಷ್ಟೆ ಉತ್ಕಟವಾದ ಉದ್ರೇಕದ ಬಹುಮಾನ. ಹೀಗೆ ಜೈವಿಕ ಸ್ತರದಲ್ಲಿ ಮಾನವನ ಸಂಭೋಗದ ಸಂತಸ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮೆರುಗು ಇದನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಧಾರಣ ಸಂಭೋಗವೆನ್ನುವುದು ಸುಧಾರಣೆಗೊಂಡು ಕಾಮಸೂತ್ರಗಳಾಗಿವೆ. ಮಾನವನ  ಈ ಲೈಂಗಿಕ ಖುಷಿಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸುವಂತಹ ಸಂಭೋಗದ ವಿವಿಧ ಭಂಗಿಗಳನ್ನು ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಗಳು ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಲಭ್ಯವಿವೆ. ಮೂರನೇ ಶತಮಾನದ ಭಾರತೀಯ ಕಾಮಸೂತ್ರದಿಂದ ಆರಂಭಿಸಿ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ದಿ ಜಾಯ್ ಆಫ್ ಸೆಕ್ಸ್, ಕಿನ್ಸಿ ವರದಿಗಳಲ್ಲದೆ, ವಿವಿಧ ವಯೋಮಾನದವರು ಬರೆದಿರುವ ಕಾಮಕಥೆಗಳಂತಹ ಸಮೃದ್ಧ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳು ತಮ್ಮ ಕಾಮಸುಖವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುವವರಿಗೆ  ಸದಾ ಲಭ್ಯ. ಇಂತಹ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಅವನ್ನು ಸುಂದರ ಕಾಮಸೂತ್ರಗಳಿಂದ ಭೂಗತವಾದ ಒರಟು ಲಂಪಟ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನಾಗಿಸಿವೆಯಷ್ಟೆ.

ಸಂಭೋಗವೆನ್ನುವುದು ನಿಷೇಧಕ್ಕೊಳಪಡಲಾಗದಷ್ಟು ಮೂಲಭೂತವಾದ ಉತ್ಕಟ ಖುಷಿಯ ಸೆಲೆ. ಆಹಾರ ಹಾಗೂ ಪಾನೀಯಗಳ ಕಥೆಯೂ ಇದೇ. ಹಸಿದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಹಾಗೂ ದಾಹವಾದಾಗ ನೀರು ಕೊಡುವ ಸಂತೋಷ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಅಸಾಧ್ಯ. ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಈ ಪರಮಾವಧಿಯನ್ನು ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಭೋಜನದ ನಿತ್ಯ ಖುಷಿಯನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಹಸಿವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ದಾಹವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಾವು ಉಂಡು, ಕುಡಿಯುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ರಸಿಕತೆಯಾಗಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದಂತೆಯೇ, ಬಲು ಮೂಲಭೂತವಾದ ತಿನ್ನುವ ಮತ್ತು ಕುಡಿಯುವುದನ್ನೂ ಬಕಾಸುರತನ ಹಾಗೂ ಕುಡುಕತನವನ್ನಾಗಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ತಿನಿಸು ಮತ್ತು ಪಾನೀಯಗಳ ಸ್ವಾದವನ್ನು ನೂರಾರು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೃತಕವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಲಕ್ಷಾಂತರ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರಿಗೆ ರುಚಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಡು ಆಹಾರಗಳು ಈಗ ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆ. ಬೇಟೆಗಾರರು ನೆಲಕಚ್ಚಿದ ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ರಕ್ತವನ್ನು ಬಸಿದು ಕುಡಿಯುವಾಗ ಆನಂದವನ್ನು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕೆಲವು ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಇದೇ ಖುಷಿಯನ್ನು ಚಿಪ್ಪನ್ನು ತೆರೆದು ಕಪ್ಪೆಚಿಪ್ಪಿನ ಜೀವಿಯನ್ನು ಸಜೀವವಾಗಿ ಮುಕ್ಕುವವರಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಭೋಜನ ಈಗ ಅಪರೂಪದ ಸಂಗತಿಗಳಷ್ಟೆ. ಬಹುತೇಕ ಮಾಂಸವೆಲ್ಲ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದಲೂ, ಸಸ್ಯಾಹಾರಗಳು ಸುಧಾರಿತ ಸಸ್ಯದ ತಳಿಗಳಿಂದಲೂ ಪಡೆದಂಥವು. ಅಡುಗೆಯ ವಿಧಾನಗಳೂ ಅಷ್ಟೆ. ತಿನಿಸುಗಳನ್ನ ಹೇಗೆ ಹೇಗೋ ಮಾರ್ಪಡಿಸಿ, ತಿನ್ನುವುದರಲ್ಲಿರುವ ಆದಿಮ ಖುಷಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರಬಲವಾಗಿಸುವ ಜಾಗತಿಕ ಚಳುವಳಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.

ಅಡುಗೆಯೆನ್ನುವುದು ಶಿಲಾಯುಗಕ್ಕು ಹಿಂದೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಆಗ ಅದು ಮಾಂಸವನ್ನು ಸುಡುವುದಕ್ಕಷ್ಟೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನವಶಿಲಾಯುಗ ಆರಂಭವಾದಾಗ ಬೇಯಿಸುವುದೂ, ರುಬ್ಬುವುದೂ ನಮ್ಮ ಅಡುಗೆ ವಿಧಾನಗಳಿಗೆ ಕೂಡಿಕೊಂಡವು. ಸುಟ್ಟ ಮಾಂಸದ ಅನಂತರ ನಮ್ಮ ಮೊದಲ “ಸುಧಾರಿತ ತಿನಿಸು’ಗಳೆಂದರೆ ಗಂಜಿ, ಬಿಸ್ಕತ್ತು ಹಾಗೂ ಕೇಕು. (ಭಾರತದಲ್ಲಿ ರೊಟ್ಟಿ, ಗಂಜಿ). ಮೂರು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಯುಗ ಆರಂಭವಾಗುವ ವೇಳೆಗೆ ಈಜಿಪ್ಟಿನ ಜನತೆಗೆ ಮೂವತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬಗೆಯ ರೊಟ್ಟಿ, ಕೇಕುಗಳು ಹಾಗೂ ಹತ್ತಾರು ತರಕಾರಿಗಳ ಆಯ್ಕೆ ಲಭ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ನಗರಗಳು ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲ ಪುರಾತನ ಅಡುಗೆಯೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಶದವಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಭೋಜನಪ್ರಿಯರಿಗೆ ಖುಷಿ ಕೊಡುವ ವಿಜೃಂಭಣೆಯ ಸಮಾರಂಭಗಳಾದುವು. ಮದ್ಯಪಾನವೂ ಪುರಾತನವೇ. ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 6000ದ ಸುಮಾರಿಗೇ ದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ ನಾಲ್ಕರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಸುಮೇರಿಯನ್ನರು ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ಬಗೆಯ ಬಿಯರುಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರಬಲವಾದ ಮದ್ಯಗಳು ಅನಂತರ, ಸುಮಾರು ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ. ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯೆ, ಸನ್ಯಾಸತ್ವದ ಬೇಸರವನ್ನು ಕಳೆಯಲು ಕೆಲವು ಸನ್ಯಾಸಿಗಳು ಇದನ್ನು ಅನ್ವೇ಼ಷಿಸಿದರು. ಕ್ರಿಸ್ತಶಕೆ ಹದಿಮೂರನೇ ಶತಮಾನದ ವೇಳೆಗಾಗಲೇ ಹೀಗೆ ಮದಿರೆಯಲ್ಲಿ ಸುಖದ ಹುಡುಕಾಟ ‘ಗಂಭೀರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ’ ಎಂದು ದಾಖಲಾಗಿತ್ತು. ಶತಮಾನಗಳು ಕಳೆದ ಹಾಗೆಲ್ಲ, ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಸ್ನಾನ-ಮಜ್ಜನ, ಮಸಾಜು ಹಾಗೂ ದಣಿದವನಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆರಾಮವನ್ನು ನೀಡುವ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಂತಹ ಒರಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧನಗಳೂ ಇತರೆ ಭೌತಿಕ ಸುಖಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಕೊಂಡವು. ಕ್ರೀಟೆ ದ್ವೀಪದ ನೋಸೋಸ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಮಿನೋವನ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ 3600 ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ಸ್ನಾನದ ತೊಟ್ಟಿಯೇ ಅತಿ ಹಳೆಯದು. ಇದನ್ನು ರಾಣಿಯರ ಅಂತಃಪುರದೊಳಗೆ ಸುಂದರವಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಿದ ಸ್ನಾನದ ಮನೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಅವಳ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಲಕ್ಷುರಿ ಸುಖವನ್ನು ಅದು ಒದಗಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಪುರಾತನ ಗ್ರೀಸಿನಲ್ಲಿ, ದಣಿದ ಪಯಣಿಗರನ್ನ ಬಿಸಿ ಸ್ನಾನದ ಜೊತೆಗೆ ಸೇವಕಿಯರಿಂದ ಪರಿಮಳ ದ್ರವ್ಯಗಳ ಮಸಾಜೂ ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಪುರಾತನ ರೋಮಿನಲ್ಲ ಸಮುದಾಯಿಕ ಸ್ನಾನ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಇಂದಿಗೂ ಟರ್ಕಿಯ ಸ್ನಾನದ ಮನೆಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯಂತೂ ಮಾನವನ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸುಖವೊದಗಿಸುವುದೊಂದು ಬೃಹತ್ ಉದ್ಯಮವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಇದು ಎಂತಹ ಖುಷಿಯೆಂದರೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಇದುವೇ ನಿರ್ವಾಣ!

_____________________________________________________

SENSUAL HAPPINESS

The Hedonist

Many people, when asked what brings them a moment of happiness, mention the savouring of a delicious meal, a sexual experience, or some other pleasure of the flesh. Dr. Johnson said that happiness was a good tavern. The creed of the hedonist is that we should all give ourselves up to these primary biological pleasures as often and as strongly as possible. The most intense form of sensual happiness is, without question, the orgasm. No species can survive without a massive i􀆅bui1t reward for the key moment of reproduction. Among our relatives, the monkeys and apes, the orgasm is confined to the males, but in humans it occurs in the females as well, and this difference requires an explanation. In typical monkeys and apes, the female comes into heat at the time of ovulation and this involves the development of a sexual swelling around her genitals.

 

This is visually conspicuous and excites the males who try to mount her and copulate with her. When the male ejaculates (usually after only a few seconds of mating) he reaches his momentary peak of sexual happiness and wanders of£ The female reaches no such climax and remains sexually aroused until the period of heat passes and her sexual swelling goes down. Now she will lose her sexual appetite and will cease to be sexually attractive until her next swelling occurs, in a month’s time, assuming she has not become pregnant. With humans, a new mating system has evolved. The females do not develop any sexual swellings and give no indication that they are ovulating. Strangely, they hide this vital moment from their males. Furthermore, they remain sexually attractive and retain a strong sexual appetite at times when they are not ovulating. They are capable of sexual arousal even when they are menstruating or are pregnant. At such times, the mating acts are, of course, doomed to be non-procreative. They must therefore have some other fimction. It seems that, during the course of human evolution, female sexuality has been co-opted as part of a pair-bonding process; it has literally become lovemaking. As already mentioned, typical monkeys and apes do not form breeding pairs, but typical human beings do, and the extended sexual activity appears to have become part of the emotional cement that helps to hold the couple together. W hile the male is rewarded by being able to have sex when his female is not ovulating, the female is rewarded by being able to experience a climactic orgasm as intense as tha,t of the male. So, for the human species, the potential for sexual happiness has been greatly increased at a biological level. It has also been further heightened by cultural embellishments, as simple sexual activity becomes refined into advanced and prolonged forms of eroticism. For hundreds of years there are have been instruction manuals available that describe the many postures, movements and caresses that can be explored to prolong and intensify the moments of human sexual happiness. From the &ma Sutra of third-century India to the Kinsey reports and The Joy oj Sex of the modern western world, and countless works of sexual fiction from all ages, there has always been a rich source of information for anyone wishing to increase their sexual pleasures. Attempts to suppress such information have merely driven it underground, taking it from the elegantly erotic to the crudely pornographic.

 

As a source of intense human happiness, sexual activity is far too basic to be restricted for very long. It is the same with food and drink. Obtaining food when you are starving or water when you are dying of thirst must provide moments of happiness as intense as anything else imaginable. Fortunately, most of us never reach such extremes, but we can  still enjoy the daily pleasures of the table. Even if we are not particularly hungry or thirsty,we continue to eat and drink – such is the intensity of this type of carnal activity. Just as we have enlarged our basic reproductive activities to develop an advanced world of human eroticism, so have we embellished basic feeding and drinking activities to develop the advanced world of the gourmet and the imbiber. For thousands of years, the flavours of our foods and our drinks have been artificially improved in a hundred different ways. Eating basic, unimproved, wild foods of the kind enjoyed by our ancient ancestors for a million years is now comparatively rare. With some African tribes, it is still possible today to watch the intense happiness of a group of hunters who, immediately following a kill, proceed to drink the prey’s hot blood direct from its fallen body. On a much wider scale, it is also possible to observe the joy of oyster-eaters as they devour their shellfish alive. But these primitive forms of eating are today the exception rather than the rule.

 

Most meat is taken from modified, domestic animals and most botanical food is obtained from improved, domestic forms of plants. Food preparation has also been developed to a point where most items on the menu have been transformed in some way as part of a global movement towards intensifying the happiness of the primeval activity of eating. The cooking of food started back in the Old Stone Age, but at that stage was confined to the roasting of meat. Then, in the New Stone Age, about ten thousand years ago, boiling and grinding were added to our culinary repertoire. Our first ‘improved foods’, after roasted meat, were such things as porridge, biscuits and cakes. By the Iron Age, about three thousand years ago, an early Egyptian would have had the choice of over thirty different kinds of bread and cakes, and more than a dozen different vegetables. As cities grew, ancient cuisine was increasingly elaborate and great feasts became a source of gourmet happiness on a grand scale. The preparation of alcoholic drinks is also ancient. The earliest records of cultivated grapevines date from around 6000 BC in the Middle East. And the Sumerians in the fourth millennium BC enjoyed as many as nineteen different kinds of beer. Strong spirits appeared later, coming of age about onethousand years ago, usually concocted by boredmonks to relieve the tedium of their celibate, monastic existence. By the thirteenth century AD, it was already being recorded that the search for happiness in the bottom of a glass was creating a ‘serious social problem’. Over the centuries, other pleasures of the flesh have included various forms of bathing, oiling and massaging, and improved resting equipment that offered greater comfort to the weary.  The  oldest known bathtub, found on the island of Crete in the Minoan palace at Knossos, is thirty-six hundred years old It was placed in a beautifully decorated, en-suite bathroom in the queens apartments, and clearly provided her with a sensual luxury appropriate for her rank. In ancient Greece, exhausted travellers were often greeted with the delights of a hot bath accompanied by a sensuous rubbing down in perfumed oils by handmaidens. Communal bathing was popular in ancient Rome, and Turkish baths are still with us to this day.

 

In modern times. the sensual pampering of the human body has grown into a major industry, and many people find it a source of happiness so relaxing that it borders on the tranquil

 

ಮರಳಶಯ್ಯೆ

ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಬ್ರೇಕ್‍ ಥ್ರೂ ವಿಜ್ಞಾನ ಎನ್ನುವುದು ಇಲ್ಲ, ಇರುವುದೆಲ್ಲ ಅಂಬೆಗಾಲಿಕ್ಕುವ ಮುನ್ನಡೆಗಳಷ್ಟೆ ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಂತಹ ವಿಜ್ಞಾನ ಲೇಖಕರ ಬರೆಹಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಬ್ರೇಕ್‍ ಥ್ರೂ ಗಳೇನೋ ಎನ್ನಿಸುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬರವಣಿಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ವಿಜ್ಞಾನ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ವಿಷಯವಾದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಬರೆದ ವಿಜ್ಞಾನ ಲೇಖನಗಳೆಲ್ಲವೂ ಏಕತಾನದಂತಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕಲ್ಪನೆಯೂ ಓದುಗರಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಇವೆರಡೂ ತಪ್ಪು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ ಇದೋ ಇಲ್ಲಿದೆ.

ಕಳೆದ ವಾರ ತಿರುಚೆಂದೂರಿನಲ್ಲಿ ತಿಮಿಂಗಲಗಳು ತೀರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಬಿದ್ದು ಸಾಯುವುದರ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿದಾಗ ವೇಲ್‍ ಸ್ಟ್ರಾಂಡಿಂಗ್‍ ಎನ್ನುವ ವಿದ್ಯಮಾನದ ಕುರಿತು ಬರೆಯಬಹುದು ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿ, ಆ ದಿನವೇ ಲೇಖನ ಬರೆದು ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಮರುದಿನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ನೋಡಿದಾಗ, ನನಗಿಂತ ಹಿರಿಯರಾದ ನಾಗೇಶ ಹೆಗಡೆಯವರು, ನನಗಿಂತಲೂ ಎಷ್ಟು ಫಾಸ್ಟ್ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಅದೇ ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಅವರ ಲೇಖನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು.

ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಲೇಖನ ಪ್ರಕಟವಾದ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಅದು ರದ್ದಿ ಎನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಬೇರೆ ಲೇಖನವನ್ನು ಕಳಿಸದೆ ಅದೇ ಲೇಖನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದೇವೆ.

ಮಾಹಿತಿ ಒಂದೇ ಆದರೂ ಓದುಗನನ್ನು ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯುವ ಶೈಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಈ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಸ್ಪಷ್ಟ. ಹಿರಿಯರಾದ ಹೆಗಡೆಯವರ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಯುವಕರನ್ನೂ ಹಿಡಿದಿಡುವ ಲವಲವಿಕೆ ಇದೆ. ನನ್ನ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಆ ಲವಲವಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ವೃದ್ಧರ ಗಾಂಭೀರ್ಯವಿದೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಬಹುಶಃ ಇದರಿಂದ ವಿಭಿನ್ನ ಓದುಗ ವರ್ಗವನ್ನು ಈ ಮಾಹಿತಿ ತಲುಪಬಹುದು.

ಹೂರಣ ಒಂದೇ ಇದ್ದರೂ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮಾಹಿತಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿವೆ. ಇದು ಲೇಖಕನ ಅನುಭವ ಹಾಗೂ ಮಾಹಿತಿ ಭಂಡಾರದ ಪ್ರಭಾವ. ಕನ್ನಡದ ವಿಜ್ಞಾನ ಲೇಖಕರು ಎದುರಿಸುವ ಪ್ರಮುಖ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಇಬ್ಬರು ಲೇಖಕರು ಹೇಗೆ ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ಇವು ಉದಾಹರಣೆಗಳು. ತಿಮಿಂಗಿಲಗಳು ಹೀಗೆ ತೀರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಬೀಳುವುದಕ್ಕೆ’ವೇಲ್‍ ಸ್ಟ್ರಾಂಡಿಂಗ್‍’ ಅಥವಾ ‘ಬೀಚಿಂಗ್‍’ ಎನ್ನುವ ಪದಗಳನ್ನು ಸಮುದ್ರ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಂವೇದಿಯಾದ ಕನ್ನಡ ಪದಗಳಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬೀಚಿಂಗ್‍ ಎನ್ನುವುದನ್ನೇ ಪನ್‍ ಮಾಡಿ “ತೀರಯಾತ್ರೆ” ಎಂದು ಬಳಸಿದೆ. ಆದರೆ ಇದು ನಿಘಂಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಪದವಾಗಲು ಅರ್ಹವಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಆ ಲೇಖನಕ್ಕಷ್ಟೆ ಸೀಮಿತವಾದ ಪನ್.

ಆದರೆ ನಾಗೇಶ ಹೆಗಡೆಯವರ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಈ ವಿದ್ಯಮಾನಕ್ಕೆ ‘ದಡವರ್ತಿ’ ಎಂದು ಹೊಸ ಪದ ಬಳಕೆಯಾಗಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತ ಅಥವಾ ಹಳೆಗನ್ನಡದ ಮೊರೆ ಹೋಗದೆ ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡದ ಪದಗಳನ್ನೇ ಬಳಸಿ ಹೊಸ ಪದಗಳನ್ನು ಟಂಕಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವುದರ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆ ಇದು. ಕನ್ನಡ ಓದಬಲ್ಲವನಿಗೆ “ದಡವರ್ತಿ” ಎನ್ನುವುದರ ಅರ್ಥ ಮನದಟ್ಟಾಗುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಇಲ್ಲ. ಬೀಚಿಂಗ್‍ ಎಂದು ಬಳಸಿದ್ದರೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ನಾಗೇಶ ಹೆಗಡೆಯವರ ಅನುಮತಿಯೊಂದಿಗೆ ಅವರ ಲೇಖನವನ್ನೂ, ನನ್ನದನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಕಮೆಂಟುಗಳಿಗಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ವಿಜ್ಞಾನ ಲೇಖನ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ, ಇಂತಹ ಲೇಖನಗಳು ಔಚಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಚರ್ಚಿಸಲು ಇವು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತವೆ.

ಆಕರ:

1. ವಿಕಿಪೀಡಿಯ: https://en.wikipedia.org/wiki/Cetacean_stranding#cite_note-18
2. Angela M. K. Hansen et al., Trace Element Concentrations in Liver of 16 Species of Cetaceans Stranded on Pacific Islands from 1997 through 2013, Arch Environ Contam Toxicol, DOI 10.1007/s00244-015-0204-1, July 2015
3. JOSEPH L. KIRSCHVINK, et al., EVIDENCE FROM STRANDINGS FOR GEOMAGNETIC SENSITIVITY IN cetaceans, I. j. Exp. Biol. 120, 1-24 (1986)
4. LETIZIAMARSILI and SILVANO FOCARDI, CHLORINATED HYDROCARBON (HCB, ddts AND pcbs) LEVELS IN CETACEANS STRANDED ALONG THE ITALIAN COASTS: AN OVERVIEW, Environmental Monitoring and Assessment 45: 129–180, 1997.

5. Consuelo Rubio-Guerri1 et al., Unusual striped dolphin mass mortality episode related to cetacean morbillivirus in the Spanish Mediterranean sea, BMC Veterinary Research 2013, 9:106, http://www.biomedcentral.com/1746-6148/9/106

ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ 5

ವಂಶಿಕ ಸಂತೋಷ

ನೆಂಟ

ಸಹಕಾರಿ ಪಂಗಡಗಳ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಉತ್ಕಟ ಸಂತಸವನ್ನುಕ್ಕಿಸುವ ವಿಶೇಷ ಮೂಲವೊಂದಿದೆ. ಅದುವೇ ಕುಟುಂಬ, ಸಂತಾನ ನೀಡುವ ಸಂತಸ. ತನ್ನದೇ ಸಂತತಿಗೆ ಜನನ ನೀಡುವ ಹಂಬಲವೆನ್ನುವುದು ಎಂತಹ ಪ್ರಬಲ ಜೈವಿಕ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ ಈ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ಸು ದೊರೆತ ಕ್ಷಣ ಮಹತ್ತಾದ “ವಂಶಿಕ ಖುಷಿ” ಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಪ್ರೇಮಿಸುವುದು, ದಂಪತಿಗಳಾಗುವುದು, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುವುದು ಹಾಗೂ ಸಂತಾನವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದೇ ಮೊದಲಾದ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಂತವೂ ಆದಿಮ ಖುಷಿಯ ಅಲೆಗಳನ್ನೆಬ್ಬಿಸಬಲ್ಲುದು. ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮೈಲುಗಲ್ಲನ್ನು ದಾಟುವಾಗಲೂ ಎಂತಹ ಉತ್ಕಟ ಭಾವುಕ ಕ್ಷಣಗಳುಂಟಾಗುತ್ತವೆಂದರೆ ಇದರ ನೆನಪು ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಉಳಿಯುವಂತದ್ದು. ಇಂತಹ ಭಾವುಕ ಕ್ಷಣಗಳ ಉತ್ಕಟತೆ ಎಷ್ಟೆಂದರೆ ಎಡವಟ್ಟಾದಾಗ ಉಳಿಯುವ ಮಾನಸಿಕ ಗಾಯಗಳೂ ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಮಾಸಲಾರವು.

ಸಂಗಾತಿಯ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಮಗುವಿನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಪೂರ್ವಜರಲ್ಲಿ ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವ  ಗೆಳೆತನದ ಪ್ರೀತಿಗಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದದ್ದು. ಏಕೆಂದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಅನುವಂಶಿಕ ಕಾರಣಗಳು ಇವೆ. ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಅನುವಂಶೀಯ ವಸ್ತುವನ್ನು ದಾಟಿಸುವುದು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶ. ಪುನರ್ಜನ್ಮವೆನ್ನುವುದನ್ನು ನಂಬದ ಧರ್ಮದವರಿಗೂ ಕೂಡ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯಿಂದ ಕನಿಷ್ಠಪಕ್ಷ ವಂಶವನ್ನಾದರೂ ಉಳಿಸಬಹುದೆನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನವಿದೆ. “ಪ್ರೀತಿ” ಎನ್ನುವುದು ಮಂಗ ಮತ್ತು ವಾನರಗಳಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುವ ಒಂದು ಉತ್ಕಟ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಅನುಭವ.ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಬೇಟೆಗಾರರ ಹಾಗೂ ಆಹಾರ ಹೆಕ್ಕುವ ಬದುಕನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡಾಗ ಬೇಟೆಯಾಡಲೆಂದು ಗಂಡು ಹಾಗೂ ಆಹಾರವನ್ನು ಹೆಕ್ಕಲೆಂದು ಹೋದ ಹೆಣ್ಣು ಒಬ್ಬರಿನ್ನೊಬ್ಬರಿಂದ ದೂರವಾಗಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದೆ. ಅಂದಿನ ಪ್ರೈಮೇಟು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅದುವರೆವಿಗೂ ಕಾಣಬರದ ಹೊಸ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಇದು ತಂದೊಡ್ಡಿತು. ಬೇಟೆಯಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಗಂಡುಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂಪಾದನೆಯೊಂದಿಗೆ ಆವಾಸದ ನೆಲೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಲೊಂದು ಕಾರಣ ಬೇಕಿತ್ತು. ಗಂಡುಗಳು ಹೀಗೆ ಮರಳಿದಾಗ ಅಲ್ಲೇ ಇರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಕಾರಣಗಳು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಬೇಕಿತ್ತು. ಒಬ್ಬ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ನಡುವೆ ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರಬಲವಾದ ಬಾಂಧವ್ಯ ವಿಕಾಸವಾದದ್ದರಿಂದ ಮಾನವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಹಾಗೂ ಅತಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಕೆಲಸಗಳ ಹಂಚಿಕೆ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು.

“ಪ್ರೀತಿ”ಗೆ ಇದೊಂದೇ ಕಾರಣವಲ್ಲ. ದಾಂಪತ್ಯದ ಬಂಧಗಳು ಸಂತತಿಗಳ ಪಾಲನೆಯ ಪರಿಣಾಮ ಇಮ್ಮಡಿಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಮಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣುಗಳಷ್ಟೆ ಮರಿಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿ ಅತಿ ದೀರ್ಘವಾದ ಬಾಲ್ಯವಿರುವುದರಿಂದ ಆ ಬಾಲ್ಯದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಗುವನ್ನು ತಂದೆ, ತಾಯಿಗಳಿಬ್ಬರೂ ಪೋಷಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ತಂದೆಯ ಪ್ರೇಮವನ್ನೂ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಮಾನವ ಜೀವಿಯು ತನ್ನ ಸಂತತಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ತನ್ನ ಉಳಿವಿನ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡಿತು.  ಮಗು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವಷ್ಟು ಪ್ರೌಢನಾಗುವದಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ದೊಡ್ಡದಾದ ಮಾನವನ ಮಿದುಳನ್ನು ಅನುಭವಗಳಿಂದ ಅಣಿಗೊಳಿಸುವ ಕಾಲಾವಕಾಶ ಸಾಕಷ್ಟು ದೊರೆಯಿತು.  ಮಾನವನ ವಿಕಾಸ ಸಫಲವಾಗಲು ಅವಶ್ಯಕವಾದ  ಈ ಅಂಶ ಮಂಗ ಮತ್ತು ವಾನರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಖುಷಿಯ ಸೆಲೆಯನ್ನು ಮಾನವನಿಗೆ ನೀಡಿದೆ. ಅದುವೇ ದಾಂಪತ್ಯಕ್ಕೆಳಸುವ ಯುವ ಪ್ರೇಮಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಹುಚ್ಚು ಖುಷಿ. ಪ್ರೇಮ ಮತ್ತು ಕಾಮವೆರಡಕ್ಕೂ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವಿದೆಯಾದರೂ, ಪ್ರೀತಿಸುವ ಖುಷಿಗೂ, ಸೆಕ್ಸ್ ಅಥವಾ ಸಂಭೋಗದ ಖುಷಿಗಳೆರಡೂ ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಭಾವನೆಗಳು. ಸೆಕ್ಸ್ ಇಲ್ಲದೆ ಪ್ರೇಮಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರೇಮವಿಲ್ಲದೆ ಸೆಕ್ಸ್ ಇರುವುದೂ ಸಾಧ್ಯ. ಪ್ರೇಮರಹಿತ ಸೆಕ್ಸ್ ನೀಡುವ ಉನ್ಮಾದ ಪ್ರಬಲವಾದದ್ದು. ಹಾಗೆಯೇ ಅಪ್ಪಟ ಪ್ರೇಮ ನೀಡುವ ಸುಖದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸಾಕಷ್ಟು ತಿಳಿದಿದೆ. ಆದರೆ ಇವೆರಡೂ ಭಾವಗಳೂ ಕೂಡಿದಾಗ ಉಂಟಾಗುವ ಭಾವನೆಯ ತೀವ್ರತೆ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವಂತಹ ಹರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಅತಿ ವಿಸ್ಫೋಟಕವೆನ್ನಿಸುವಂತವು.

ಈ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ಕಟ ಭಾವನೆಯ ದೆಸೆಯಿಂದಾಗಿ ಕಾಮದ ಖುಷಿಯ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಬರುವ ಪಾಲಕರ ಪ್ರೀತಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಲವಾಗಿದೆ. ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಮೊದಲ ಮಗುವಾದಾಗ  ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳು ಉಕ್ಕೆದ್ದು ಹರಿಯುತ್ತವಷ್ಟೆ. ಹೊಸ ಸಂತಾನ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ, ಪಾಲಿಸುವಂತೆ ಈ ರೀತಿ ಅನುವಂಶೀಯವಾಗಿಯೇ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳಿಗೆ ನಿರ್ದೇಶವಿದೆಯನ್ನಬಹುದು. ಇದು ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ವಂಶಿಕ ಸಂತಸ. ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರೈಮೇಟುಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಸುದೀರ್ಘವಾದ ನಮ್ಮ ಆಯಸ್ಸಿಗೆ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರು ಮಕ್ಕಳ ಪಾಲನೆಗೆ ನೀಡುವ ಬೆಂಬಲವೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣ. ಇದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಮಾನವ ಹೆಣ್ಣು ಒಂದಾದ ಅನಂತರ ಮತ್ತೊಂದು ಮಗುವಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತಾಳೆ, ಒಮ್ಮೆಲೇ ಹತ್ತಾರು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ನೆನಪಿರಲಿ. ಇತರೇ ಪ್ರೈಮೇಟುಗಳು ಒಂದು ಮರಿಗೆ ಜನ್ಮವಿತ್ತು, ಅದು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾದ ಅನಂತರ ಮತ್ತೊಮ್ಮ ತಾಯಿಯಾಗಲು ತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಮರಿಗಳ ಅತಿ ಕ್ಷಿಪ್ರವಾದ ಬಾಲ್ಯ ಇದನ್ನು ಆಗಗೊಡುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನಚಕ್ರದಲ್ಲಿ ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ದಶಕಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಸಲಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಅದರ ತಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಬೃಹತ್ ಕಂಪ್ಯೂಟರನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪ್ರೋಗ್ರಾಮ್ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ ಮಾಡಿದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ನಮಗಿನ್ನೊಂದು ಹೊಸ ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾಯಿತು. ಮಕ್ಕಳು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಗಳಾಗುವವರೆಗೂ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಕಾದಿದ್ದರೆ, ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಚಕ್ರ ಬಲು ನಿಧಾನವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ವಿಕಾಸದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ದೊರೆತ ಪರಿಹಾರ: ಒಂದರ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮಗುವಿನ ಪಾಲನೆ. ಫಲಿತಾಂಶ: ಮಾನವ ಹೆಣ್ಣು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಗಳಲ್ಲದ ವಿವಿಧ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಕ್ಕಳಿರುವ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಪಾಲಿಸುವ ಹೊಣೆ ಹೊರುತ್ತಾಳೆ. ಇದೆಂತಹ ಭಾರೀ ಹೊರೆ ಎಂದರೆ ಇದರ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಎಷ್ಟು ನೆರವಿದ್ದರೂ ಸಾಲದು. ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ “ವಿಸ್ತೃತ ಕುಟುಂಬ” ವೊಂದು ಪರಿಹಾರೋಪಾಯ. ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ತಂದೆಯ ಜೊತೆಗೇ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಯುವ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರೂ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಇಂದಿನ ನಗರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಾಣೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಆದರೆ ಮಾನವರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾದ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರ ಈ ಪಾತ್ರ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಪಾಲನೆಯ ಖುಷಿ ಎನ್ನುವ ಮತ್ತೊಂದು ವಂಶಿಕ ಸಂತಸದ ಸೆಲೆ.

_________________________________________________________

Genetic Happiness,  ಇದಕ್ಕೆ ವಂಶಿಕ ಖುಷಿ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದೇನಾದರೂ, ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕುಟುಂಬ ಸಂತೋಷ ಅನ್ನಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮಾರಿಸ್‍ ನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಖುಷಿ ನಮ್ಮ ತಳಿಗುಣಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಒಳಗೊಂಡಿರುವಂಥವು. ಆದ್ದರಿಂದು ಇದು ತಳೀಯ ಖುಷಿಯೂ ಆಗಬಹುದು. ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಪದವನ್ನು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಬೇರೆಲ್ಲಾದರೂ ಹುಡುಕಬೇಕು.

___________________________________________________________

 

Within the realm of tribal cooperation there is a special source of high-intensity happiness: the joys of the reproductive ‘family unit’. The urge to reproduce one’s own kind is such a powerful biological imperative that success in this endeavour brings moments of great ‘genetic happiness’. Each phase of the process – falling in love, pair-bonding, giving birth and successfully rearing the offspring – has the potential to create great waves of primeval happiness. If all goes well, these landmark moments create such a powerful emotional response that they result in vivid memory traces that last a lifetime. So potent are they that, sadly, when they go wrong, the mental scars can also last for a lifetime.

 

The love for a partner or a child exceeds anything seen in ordinary tribal friendships because of the genetic factor involved. The essence of reproduction is the passing on of genetic material to future generations, and even for those who do not believe in the religious version of the afterlife, there is the reassuring thought that their offspring will at least provide them with a genetic immortality. ‘Falling in love’ is a powerful emotional experience in our species and one that sets us apart from other monkeys and apes. I have already mentioned that, when our ancient ancestors adopted the lifestyle of hunter-gatherers, the physical separation of the hunting males and the food-gathering females created new problems that were unknown to other primate societies. The males had to want to return to the human settlement with the spoils of the hunt, and their females had to want to be there when they did so. The evolution of a powerful bond of attachment between individual males and females therefore helped to ensure that the new, uniquely human division of labour worked efficiently.

 

But there was more to ‘falling in love’ than this. The setting up of pair-bonds also had the effect of doubling the parental care of the offspring. A typical monkey baby is reared solely by its mother. A human baby, with its greatly extended childhood, is reared by it mother and its father. By offering its growing infants paternal love in addition to maternal love, the human species was able to give itself a major survival boost and provide the young with much greater protection. This gave the greatly enlarged human brain time to become fully ‘programmed’ with experiences before sexual maturity and adulthood arrived on the scene. All this was a vital part of the human evolutionary success story and results in a major new source of human happiness that is lacking in other monkeys and apes: the delirious happiness of the young lovers during the intense process of pair-formation. Although love and sex are intimately related, it is dear that the joy of love and the joy of sex are two distinct sensations. It is possible to fall in love without having sex and to have sex without falling in  love. The sensual happiness of loveless sex can be powerful enough. and the more ethereal pleasures of platonic love have been well-documented. But when the two are combined. the result. in terms of emotional intensity. can be explosive and can provide what are probably the most acute moments of happiness known to human beings.

 

Equipping our species with this extreme form of passionate experience has gone a long way to help in ensuring the strength of the parental emotions that follow naturally upon the heels of sexual love. When the pair-bonded couple produce their first baby. there is. again. a welling-up of powerful loving emotion. Both the father and the mother are geneticallyprogrammed to respond strongly to the arrival of a new offspring and to protect and nurture it. This is yet another major source of genetic happiness. The unusual longevity of our species – greater than that of any other kind of primate – appears to have evolved. in part. as a grandparental support system. To understand the need for this. it has to be remembered that, uniquely, the human female produces a ‘serial litter’. Other primate females produce a baby, rear it to independence, and then start over again with the parental cycle. The short childhood of their offspring makes this feasible.

 

But with human offspring, a whole decade of childhood has been added to the life cycle, allowing for the programming of the giant’ computer in the skull’, and this creates a special breeding problem for our species. If human females waited for their first offspring to become independent before starting to produce a second one, this would drastically slow down the reproductive cycle. The solution, during the course of evolution, was to overlap the dependent offspring. As a result, the human female must face the task of rearing a whole family of young, of varying ages but all in a state of prolonged dependency. This creates a maternal burden so heavy that she needs all the help she can get. The solution is the ‘extended family’ and the addition, not only of a protective father, but also of caring grandparents. This important grandparental role (so often weakened by modern urban conditions) creates yet another potential source of great genetic happiness: the joy of caring for one’s grandchildren .

 

ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ -4

ಮನುಷ್ಯನ ಸಾಂಕೇತಿಕ ಚಿಂತನೆಗಳ ಶಕ್ತಿ ಎಷ್ಟೆಂದರೆ ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷದ ಸೆಲೆಗಳನ್ನು ಅನಪೇಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಹಿಗ್ಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆವು. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ, ಇಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸಿದಾಗ ನನಗೆ ಅವರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ತುಸು ದೋಷಗಳು ಕಂಡವು. ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ ಅವರು ಬಲು ಪ್ರಸನ್ನ ಜೀವಿಗಳು. ಈ ಸಹಕಾರಿ ಸಂತಸವನ್ನು ಅವರು ಎಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆಂದರೆ, ಬದುಕು ಬಲು ಸಾರ್ಥಕವೆನ್ನಿಸಬೇಕು ಅಲ್ಲವೇ? ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕರುಣಾಮಯಿಗಳಾಗಿರುವ ಅವರಲ್ಲಿ ಹಿಗ್ಗು ಉಕ್ಕಿರಬೇಕಿತ್ತಾದರೂ ಅವರು ಖಿನ್ನರೂ, ಆತಂಕಿತರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ.

ಇದಕ್ಕೊಂದು ನಿಚ್ಚಳ ಉದಾಹರಣೆ ಬೀದಿಬೆಕ್ಕುಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ತನ್ನ ಜೀವನವನ್ನೇ ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸಿದಾಗ ದೊರಕಿತು. ಆಕೆ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಸಾವಿರಾರು ಬೆಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಹಸಿವು, ರೋಗಗಳು ಹಾಗೂ ಸಾವಿನಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿದ್ದಳು. ಅವುಗಳಿಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಆಶ್ರಯತಾಣವೊಂದರಲ್ಲಿ ಬೆಕ್ಕುಗಳನ್ನಿಟ್ಟು, ಚಿಕಿತ್ಸೆ,  ಆಹಾರ ನೀಡಿ, ಹೊಸ ಆಶ್ರಯಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬೆಕ್ಕನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ, ಹೊಸ ಮನೆ ಹುಡುಕಿಕೊಟ್ಟಾಗಲೂ ಆಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಂತಸವನ್ನು ಚಿಮ್ಮಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಕೆಗೆ ಮಾತ್ರ ತಾನು ಬದುಕಿಸಲಾಗದ ಬೆಕ್ಕುಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಚಿಂತೆ. ತನ್ನ ಸಾಧನೆಯಿಂದ ಖುಷಿಪಟ್ಟು  ಪ್ರಸನ್ನಳಾಗಿರುವುದಿರಲಿ, ಅವಳನ್ನು ಈ ಸೋಲು ಸದಾ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು.

ಇಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ಅಪಾಯವಿದ್ದೇ ಇದೆ. ನಾವು ಕೈಗೊಳ್ಳುವ ಯೋಜನೆಗಳ ಗುರಿ ಎಷ್ಟು ಎತ್ತರವಾಗಿರುತ್ತದೆಂದರೆ ಅವನ್ನು ತಲುಪಲಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಉತ್ತರ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬಳು ಅಲ್ಲಿ ಕತ್ತೆಯೊಂದು ಅನುಭವಿಸಿದ ಕ್ರೂರತೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಂಡು ಈ ಮುದ್ದು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಯೋಜನೆಯೊಂದನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಳು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಸುಮಾರು 3000 ಪ್ರಾಣಿಗಳು ದೊಡ್ಡ ತೋಟವೊಂದರಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾದುವು. ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಚಿಕಿತ್ಸೆ, ಆಹಾರ ನೀಡಿ ಪಾಲಿಸಬೇಕಾಯ್ತು. ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಸಂಕಟವನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿದ ಸಾಧನೆಯ ಕುರುಹಾಗಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಕತ್ತೆಗಳೇ ತನ್ನನ್ನು ಸುತ್ತುವರೆದಿದ್ದರೂ, ಆಕೆಗೆ ತಾನಿನ್ನೂ ರಕ್ಷಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಕತ್ತೆಗಳದ್ದೇ ಚಿಂತೆ.  ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಂಡು ತನ್ನ ತೋಟಕ್ಕೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಆಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಗೆಲುವು ಸಾಧಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಹಿಂಸೆ ಅನುಭವಿಸಿದ ಕತ್ತೆಯನ್ನು ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಕೊಂಡುಕೊಂಡ ಕೂಡಲೇ, ಆ ಕತ್ತೆಯ ಯಜಮಾನ ಅದೇ ಹಣದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಮರಿಕತ್ತೆಯನ್ನು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಚಕ್ರ ಮರುಕಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅಸಾಧ್ಯವಾದುದರ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಬೇಕಿತ್ತು. ಸಮಾಜ ಕಲ್ಯಾಣದ ಎಲ್ಲ ಯೋಜನೆಗಳ ಸ್ವರೂಪವೂ ಇದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಸಾಧಿಸಬಹುದಿತ್ತು ಎನ್ನುವ ದುಃಖ ಸಾಧನೆಯ ಖುಷಿಯನ್ನು ಉಕ್ಕುವುದಕ್ಕೆ ಮುನ್ನವೇ ಹತ್ತಿಕ್ಕಿಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಸಹಕಾರ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಗುಟ್ಟು ಕೈಗೆಟುಕುವ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಇದನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಕಷ್ಟ. ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ನೆರವು ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಜನ ಅಥವಾ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಅಲ್ಪ ಸಂಖ್ಯೆಯ ತಂಡದ ನಿಜ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲ. ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿಯಷ್ಟೆ ಅಂತಹ ಪಂಗಡದ ಸಮಾನರು. ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಅವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಸಹಜವಾದ ಮಾನವ ಪಂಗಡದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಷ್ಟಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಪುರಾತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ವಿಕಾಸವಿನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಗುಣಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮಾನವ ಪಂಗಡಗಳ ಗಾತ್ರ ಸಣ್ಣದಿತ್ತು. ಒಂದು ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತಿ ಪಂಗಡದ ಸಂಖ್ಯೆ ಎಂಭತ್ತರಿಂದ ನೂರಿಪ್ಪತ್ತು ಸದಸ್ಯರದಾಗಿತ್ತು. ಅತಿ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಕೆಲವು ನೂರು ಸದಸ್ಯರಿದ್ದಿರಬಹುದಷ್ಟೆ. ಆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಹಕಾರ, ಸಹಾಯವೆನ್ನುವುದು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಡೀ ಮಾನವತೆಗೆ ಅಥವಾ ಇಡೀ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಜಗತ್ತಿಗೆ ನೆರವು ನೀಡುವುದೆನ್ನುವುದು ಹಾಗಲ್ಲ. ಸಹಕಾರ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಫಲಪ್ರದವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಬೇಕೆಂದರೆ ನಾವು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಹಕಾರದ ಪ್ರಮಾಣವೂ ಸರಿಯಿರಬೇಕು. ನಗರೀಕರಣದ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ದಿ ಹ್ಯೂಮನ್ ಜೂ ಎನ್ನುವ ಚಲನಚಿತ್ರವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇದು ನನಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು.

ನಗರದ ಮಹಾಪಂಗಡದ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದು, ಸಹಕಾರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಮಾನವನ  ಈ ಎರಡು ಮೂಲಭೂತ ಹಂಬಲಗಳ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹದಗೆಟ್ಟಿದೆಯೆನ್ನವುದು ನನ್ನ ವಾದವಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸರಳ ಪ್ರಯೋಗವನ್ನು ದೊಡ್ಡ ನಗರಗಳಲ್ಲೂ, ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲೂ ಕೈಗೊಂಡೆವು.  ನಗರದ ಫುಟ್ ಪಾತ್ ಮೇಲೆ ನಿಶ್ಚಲನಾಗಿ ಬಿದ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಚಿತ್ರದ ನಿರ್ಮಾಪಕ ಮುಂದಾದ. ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೂ ಇದೇ ರೀತಿ ಮಾಡಿದ. ನಗರದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಆತ ಕುಸಿದು ನಿಶ್ಚೇತನಾದಂತೆ ಮಲಗಿದಾಗ  ನಗರದ ಜಂಜಾಟದ ಬದುಕಿನ ಫಲವೋ ಏನೋ, ನಗರವಾಸಿಗಳು ತಂತಮ್ಮ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿ ಅವನ ಸುತ್ತಲೂ ನಡೆದರೇ ಹೊರತು ಆತನನ್ನು ಗಮನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಕೆಲವರು ಅವನನ್ನು ಕಂಡರೂ ನೋಡದವರ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದರು. ಕೆಲವರು ಅವನ ದೇಹದ ಸುತ್ತಲೂ ಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ ಹಾಕಿ, ಸತ್ತಂತೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ  ಅವನಿಗೆ ನೆರವು ನೀಡದೆ ಹೋದರು. ಐದಾರು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಹೀಗೇ ಹತ್ತಾರು ಜನ ಓಡಾಡಿರಬೇಕು. ಅನಂತರ ಯಾರೋ ಬಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ನೆರವು ನೀಡಲು ಮುಂದಾದರು. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಜನರ ನಡತೆ ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಬಿದ್ದವನನ್ನು ಕಂಡ ಕೂಡಲೇ ನೆರವಿನ ಹಸ್ತಗಳು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದುವು. ಇದು ಸಹಜ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಪ್ರಯೋಗವನ್ನು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲ ಹಲವು ಕಡೆ ಮರುಕಳಿಸಿದೆವು. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ತಪ್ಪದೆ ಅದೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧೆ ನೆರವು ನೀಡಲು ತನ್ನ ಗುಡಿಸಲಿನಿಂದಾಚೆ ಧಾವಿಸಿ ಬಂದಳು. ಮುಖದ ತುಂಬಾ ನಗು ಹರಡಿಕೊಂಡು, ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದವನತ್ತ ಬಾಗಿದ ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದು: “ಓಹೋ. ನೀನೇಯೋ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬೀಳುವವ. ಒಳಗೆ ಬಂದು ಚಹಾ ಕುಡಿ. ” ಈ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ ಇಷ್ಟೆ. ಹಳ್ಳಿಗರು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದರಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದವನೊಬ್ಬನಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಇದೆ, ನೆರವು ಬೇಕೆನ್ನುವ ವಿಷಯ ಇಡೀ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಹರಡಿತ್ತು. ಮಾನವನಿಗೆ ಸಹಜವಾದ ಸಹಕಾರಿ ನಡವಳಿಕೆ ಇದು. ನಾವು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರಂತೆ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇದು ಇಂದಿಗೂ ಸಕ್ಷಮವಾಗಿ, ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿರಬಲ್ಲುದು.

_______________________________________________________________

ಟಿಪ್ಪಣಿ: ಓಹ್‍. ಇದು ಗಂಭೀರ ಅಧ್ಯಯನ. ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ತೋರಿಸುವ ಪ್ರಾಂಕ್‍ ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನೇ ನೋಡಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ನಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇಂತಹ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ನಮ್ಮ ನೈಜ ರೂಪ. ಮಾನವನ ಸಹಜ ನಡವಳಿಕೆ. ಅವನ ಜೈವಿಕ ಸ್ವರೂಪ ಅಲ್ಲವೇ?

________________________________________________________________

Such is the power of human symbolic thought that we are able to widen our sources of happiness dramatically in this way. Strangely, however, when I interviewed people who are deeply involved in these activities, I soon discovered a weakness in their outlook. In theory they should be extremely cheerful individuals. They have increased their sources of cooperative happiness so greatly that they should find their lives immensely rewarding. In reality, however, they are often stressed and depressed instead of bubbling with the fun of ‘being kind’ on a grand scale.

 

I found a dear example of this when interviewing a woman who had devoted her whole life to saving stray cats. Over the years she had rescued literally thousands of felines from starvation, disease and lingering deaths. She had set up a huge sanctuary in which they were housed, given medical care and found new homes. Every cat saved and successfully re-housed should have given her a surge of happiness, but instead all she could think about were the cats she had failed to save. She was far from cheerful and was instead haunted by her failures, rather than made happy by her successes.

This is the risk inherent in all such activities. The aims of the projects undertaken are so high that they can never be met. Another woman, horrified by the cruel treatment of a donkey that she observed when on holiday in North Africa, starting a project to save these delightful animals. She ended up with over three thousand of them on a huge farm complex, all of which had to be given medical attention and then had to be fed and cared for. She was surrounded by healthy donkeys, a living testimony to her achievements in alleviating animal suffering, but all she could think about were the ones still waiting to be saved. Even if she bought them all and added hundreds of thousands of them to her farm, she could not succeed, because as soon as she paid for an abused donkey, its owner used the money to buy a young one and start again. Again, she had set herself an impossible task. This is characteristic of all welfare activities. The surges of happiness are nearly always overpowered by pangs of sadness from the knowledge of what has not been achieved.

The secret with cooperative happiness is to set oneself realistic goals, but this is hard to do. The reason for this difficulty is that the people or animals being helped are not real members of a small tribe of limited nwnbers, but symbolic equivalents of those tribal members. As symbols, their numbers are not limited by the natural tribe-size of the hwnan species. In primeval times, when evolution was laying down our inborn qualities, hwnan tribes were very small. One estimate sees them as consisting of only eighty to a hundred and twenty individuals. At the very most they will only have consisted of a few hundred.  At that scale, helpfUlness is a practical possibility. Helping the whole of hwnanity, or the whole of the animal world, is another matter. To be successfully enjoyed, cooperative happiness must find an appropriate scale.  This was brought home to me when I was involved in the making of a film about the problems of urbanization called The Human Zoo.

I had argued that the enormous size of the city super-tribe had had the effect of increasing competitiveness and decreasing cooperation, dramatically unbalancing the relationship between these two basic human urges. In order to test this idea, we carried out a simple experiment on the streets of both big cities and small villages. The producer of the film volunteered to fall down and lie inert on a city pavement and then, on another day, to do the same in a small village. When he appeared to collapse and then lay motionless on the pavement in a city centre, he was repeatedly ignored by the stressed urbanites as they hurried about their business.

Some looked away and pretended not to see him. Some glanced at his body and then walked around him, offering no help to his seemingly stricken form. Dozens of citizens passed him in this way before, after about five minutes, someone paused, bent down and offered help. In the village, in stark contrast, there were immediate offers of help, as soon as the fallen figure was spotted. In order to be sure that these were typical reactions, the falling down routine was repeated all over the village. Every time there was the same, unhesitating response. On the last  occasion, an old lady emerged from her cottage to offer help. With a beaming smile, she bent over the prostrate figure and said: ‘Oh, you are the man who keeps collapsing. Do come in a have a cup of tea: This comment revealed that the villagers were not merely individually helpful, but that word had got round the community that a visitor was in trouble and needed assistance. This is the type of cooperative behaviour that is a fundamental feature of human nature and which operates efficiently, even today, providing we are still living in small groups like our ancient ancestors.

ಸಂತೋಷದ ಸ್ವರೂಪ – ಸಂತೋಷದ ಬಗೆ 3

ಸಹಕಾರದ ಸಂತಸ

ಸಹಾಯಕ

ಇದು ನಾಣ್ಯದ ಮತ್ತೊಂದು ಬದಿ. ಪೈಪೋಟಿ ಹಾಗೂ ಸಹಕಾರಗಳ ನಡುವೆ ನಾವು ಹೊಂದಾಣಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಕಾಡು ಪಂಗಡದವರಾಗಿ ಬಿಡಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಫಲರಾಗುವುದು ಅಪರೂಪ. ಗೆಲ್ಲಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಅಂತರಾಳದ ಬಯಕೆಯ ಜೊತೆಗೆ,  ಅಷ್ಟೇ ಮೂಲಭೂತವಾದಂತಹ ಪರಸ್ಪರರಿಗೆ ನೆರವಾಗುವ ಬಯಕೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಪಡೆದಿದ್ದೇವೆ. ನೀತಿವಾದಿಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ತಾವೇ ಕಾರಣ ಎನ್ನಬಹುದು, ಸತ್ಯವೇನೆಂದರೆ ನೆರವಾಗುವುದು ನಮ್ಮ ಸಹಜ ಗುಣ.  ಇದುವೂ ನಮಗೆ ಖುಷಿ ತರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಹೇಗಿರಬೇಕೆನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ಸದ್ಗುರುಗಳು ಹೇಳಿದ ನೀತಿಪಾಠದಿಂದಲ್ಲ.  ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ನಮಗೆ ನಾವೇ ನೆರವಾಗುವುದು ನಮಗೆ ಜೈವಿಕವಾಗಿಯೇ ಬಂದಿರುತ್ತದೆ. ಸಹಕಾರ ಎನ್ನುವುದು ನಿಸ್ವಾರ್ಥಿ ನಡತೆ ಎಂದು ತೋರಬಹುದು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇದು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ನಡತೆಯಷ್ಟೆ ಸ್ವಾರ್ಥ ನಡವಳಿಕೆ.

ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ನೆರವಾಗುವುದರಿಂದ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಉಕ್ಕುತ್ತದೆಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಸೋಲಿನಿಂದ ತಂಡವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬುಡಕಟ್ಟು ಪಂಗಡದ ಸದಸ್ಯರು ಪರಸ್ಪರ ಸಹಾಯಕ್ಕಿರುವಂತೆ ನಿಸರ್ಗ ನಮ್ಮನ್ನು ವಿಕಾಸ ಮಾಡಿದೆ. ದೊಡ್ಡ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಪಂಗಡದ ಸದಸ್ಯನೊಬ್ಬನೇ ಕೊಲ್ಲಲಾರ. ಹಾಗೆಯೇ ಪಂಗಡದ ಸದಸ್ಯನೊಬ್ಬನಿಗೇ ಗುಡಿಸಲು ಕಟ್ಟುವುದು, ಭೋಜನ ಕೂಟವನ್ನೇರ್ಪಡಿಸುವುದು ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ವಸತಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದಿ ಮಾನವ ಪಂಗಡದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸದಸ್ಯರೂ ಇಡೀ ಪಂಗಡ ಗೆದ್ದರಷ್ಟೆ ಬದುಕಿ ಉಳಿಯಬಹುದಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ಸಕ್ರಿಯ ಸಹಕಾರ ಅವಶ್ಯಕ. ಹೆದರಿಕೆ, ಬೆದರಿಕೆಯಿಂದ ಪಡೆದ ಸಹಕಾರ ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಲದಾಗಿತ್ತು. ನಾವು ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದುವರೆದೆವು. ತಂಡವು ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನಿಂದ ಸಮರ್ಥವಾಗಿರಬೇಕೆಂದರೆ ಪಂಗಡದ ಬಲಶಾಲಿಗಳೂ, ಪೈಪೋಟಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದವರೂ ಕೂಡ ತಮ್ಮ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆ ಬಹುಮಾನಗಳನ್ನು ನೀಡಬೇಕಾಯಿತು. ಇಂದು ನಮ್ಮ ಉದ್ಯೋಗಗಳ ಹಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ಸಹಕಾರದ ತುಡಿತವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ತಮ್ಮ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೆ ವೇತನ ಬಡ್ತಿಯನ್ನೋ, ಬೋನಸ್ಸನ್ನೋ ನೀಡುವುದು ಬಹುತೇಕ ಬಾಸ್ ಗಳಿಗೆ ಖುಷಿಯ ಸಂಗತಿ. ಅದೇ ಉದ್ಯೋಗದಿಂದ ವಜಾ ಮಾಡಿದಾಗ ಅಥವಾ ವೇತನ ಕಡಿತ ಮಾಡಿದಾಗ ಹೀಗಾಗದು. ಸದಾ ಬಡಿಗೆಯಿಂದ ಬೆದರಿಸುವ ಬಾಸ್ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಯಾವ ಕಾರಣದಿಮದಲೋ ಸಹಕಾರದ ಸಂತಸವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ದುಃಖಿಯಾಗಿರುತ್ತಾನೆ.  ಜುಜುಬಿ ಎನ್ನಿಸುವ ನೆರವಿನ ಇಂಗಿತವೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕ್ಷಣಿಕವಾದ, ಸುಖಕರ ಸಂತೋಷವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡವನೊಬ್ಬ ಪಕ್ಕದ ರಸ್ತೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿರುವ ವಾಹನಕ್ಕೆ ಹಾದಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಆ ಚಾಲಕ ತೋರಿಸುವ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಸಂಕೇತವೂ ಹತಾಶೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡವನಿಗೆ ಅಮೂಲ್ಯವೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

“ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ” ಮಾಡುವುದು ಇದರದ್ದೇ ವೈಭವೀಕರಿಸಿದ, ವಿಸ್ತೃತ ನಡವಳಿಕೆ. ಕೆಲವರು ಇಡೀ ಮಾನವತೆಯನ್ನು ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿಯಾದರೂ ತಮ್ಮದೇ ಕುಲಬಂಧುಗಳೆಂದು ಕಾಣುವರು. ಈ ‘ಕುಲ’ಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗಲು ಅವರು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಬಹುದು. ಎಲ್ಲ ಮಾನವೀಯ ನೆರವಿನ ಸಂಸ್ಥೆಗಳೂ ಈ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆಯೇ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಪ್ರಪಂಚದ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ಇರುವ ಹಸಿದ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಆಹಾರವನ್ನು ನೀಡಿದೆವೆನ್ನುವ ಅವರ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಆ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ತಮ್ಮದೇ ಪಂಗಡದ ವಿಸ್ತೃತ ಅಂಗವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವುದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ತಾವು ಯಾವುದೋ ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಥವಾ ನೈತಿಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ನುಡಿದರೂ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆದಿಮ, ಪ್ರಾಚೀನವಾದ “ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಸಹಕಾರ” ನಿಯಮವನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರುವರಷ್ಟೆ. ನೆರವು ನೀಡಬೇಕು ಎಂಬ ಬೋಧನೆಯಿಂದಾಗಿ ಅವರು ನೆರವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನೆರವು ನೀಡವಂತಹ ಜೀವಿಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನೆರವಾಗುವರು. ಈ ಸಹಕಾರಿ ಸಂತೋಷದ ಪರಮಾವಧಿಯ ಬಗೆಯೂ ಇದೆ. ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಮಾನವತೆಯ ಬಗೆಗಿನ ತಮ್ಮ ಅನುಭೂತಿಯನ್ನು ಇತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸುವರು. ಪ್ರಾಣಿಸಂರಕ್ಷಕರು ಕೆಲವು ಜೀವಿಗಳು ಅಳಿಯದಂತೆ ಕಾಪಾಡುವ ಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಾರಷ್ಟೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರಾಣಿದಯಾ ಸಂಘದವರು ತೊಂದರೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಕೈಲಾದಷ್ಟು ನೆರವು ನೀಡುತ್ತಾರೆ.  ಇಂತಹವರಲ್ಲಿ ಇತರೆ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ನೆರವಾಗಬೇಕೆನ್ನುವ ಹಂಬಲ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎಷ್ಟು ತೀವ್ರವಾಗುತ್ತದೆಮದರೆ, ಎಲ್ಲೋ ಬಂಧಿಯಾಗಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಕಾಡಿಗೆ ಮರಳಿಸಿದಾಗ, ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಜೀವಿಸಲ ಒಳ್ಳೆಯ ಪರಿಸರವನ್ನು ನೀಡಿದಾಗ, ಅಥವಾ ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಬೀದಿಗೆ ಬಂದ ಸಾಕು ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಹೊಸದೊಂದು ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದಾಗ, ಒಂದು ಜೀವಿಯನ್ನು ಅಳಿವಿನಿಂದ ಉಳಿಸಿದ ಖುಷಿ ಉಕ್ಕುತ್ತದಲ್ಲ ಅದು ಉತ್ಕಟವಾದದ್ದು.

______________________________________________________________

ಟಿಪ್ಪಣಿ: ಈ ಖುಷಿಯೇ ಬಲು ಖುಷಿಯ ವಿಷಯ. ಮಾನವತೆಯ ಮೂಲ ಎನ್ನೋಣವೇ? ಡೆಸ್ಮಂಡ್‍ ಮಾರಿಸ್ ಕೊಡುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಹಾಗೂ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಪ್ರಬಲವಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ನಾವು ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ಪ್ರಾಣಿರಕ್ಷಣೆಯ ಖುಷಿಗಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ಜೀವಿಗೆ/ಜೀವಕ್ಕೆ ಹಿಂಸೆ ನೀಡುವುದಷ್ಟೆ ಒಪ್ಪಲು ತುಸು ಕಷ್ಟವಾಗುವ ಸಂಗತಿ. ಗೋರಕ್ಷಣೆ ಇರಲಿ, ಪ್ರಾಣಿದಯೆ ಇರಲಿ, ಅದು ಖುಷಿ ತರುತ್ತದೆ, ನಿಜ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹಿಂಸೆ?

_____________________________________________________________

COOPERATIVE HAPPINESS

The Helper

This is the other side of the coin. We have always had to temper our competitiveness with cooperation because, as tribal animals, we could rarely succeed as isolated individuals. In addition to a deep-seated urge to win, we also inherited an equally basic, inborn urge to help one another. Moralists like to take credit for this, but the truth is that ‘being helpful’ is in our nature. It brings us happiness – not because do-gooders have taught us moral lessons in how to behave, but because biologically we are programmed to help ourselves by helping others. Cooperative behaviour may appear to be selfless, but in reality it is just as selfish as competitive behaviour.

If we gain a surge of happiness from, say, helping our friends, this is because evolution has ensured that tribal members support one another as a defence against group failure. A single individual could not kill a large prey; nor could a single individual build a hut, make a feast, or protect a settlement. Individual members of the primeval group could only thrive if the whole tribe was successful, and this demanded active cooperation. Passive cooperation, obtained by threats and bullying, was not enough; we had to go one step further. Even the most dominant members of the tribe – those who had won the competitive struggles – had to offer rewards to their subordinates in order to keep the group working efficiently together. In modern times, we see this cooperative urge at work in many different contexts. For most bosses, giving their staff a pay-rise or a bonus is a happy experience, whereas giving an employee the sack or a pay-cut is not. The ruthless boss, who, in wielding the carrot and stick, always favours the stick, will usually turn out to be a miserable individual, unable, for some personal reason, to enjoy the pleasures of cooperative happiness. In trivial ways, small cooperative gestures can bring a strangely pleasing, fleeting moment of happiness – as when a driver in a traffic jam allows a car stuck in a side-street into the main flow of traffic. The wave of appreciation is worth a lot in that gridlocked sea of frustration.

 

On a grander scale, there is the widespread phenomenon of doing ‘good works’. Some people, by symbolic means, are able to see the whole of humanity as members of their personal tribe. They can then set about helping their ‘tribe’ on a massive scale. All humanitarian organizations operate on this basis. The happiness they feel when providing food for a starving community on the other side of the world is based on their ability to see them as an extension of their own community. Officially they may claim to be operating according to some moral or religious code, but in reality they are obeying a modified form of an ancient, primeval ‘ cooperative imperative’. They are not being helpful because they have been taught to be helpful; they are being helpful because they belong to a helpful species. There is an even more extreme version of this type of cooperative happiness. Many people are able to extend their compassion beyond humanity to other species. Conservationists spend their lives trying to protect certain kinds of animals from extinction, and animal welfare workers do their best to care for suffering domestic animals. Among such individuals, the passion for helping other species frequently becomes intense, and the great surge of happiness that occurs when a captive animal is returned to the wild, a rare animal is saved from extinction, a farm animal is given better living conditions, or an abandoned pet is found a new home, is immense. For these people, the symbolic equation is stretched to the limit, with the protected animals standing in for ‘tribal members’.

 

 

ಮಂಜಿನ ಮಾನವನ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಹುಣ್ಣು

ಆಕರ:

Frank Maixner et al., The 5300-yea- old Helicobacter pylori genome of the Iceman, Science, Vol 359, (6269), Pp 162-165, 2016 (published 8 January 2016)

ಇಂತಹ ಕಥೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವೇನು? ಇದು ಕೆಲವು ಲೇಖಕರು ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಕವಿ ಜಿಎಸ್‍ ಎಸ್ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಓದಲೆಂದೇ ನಾನು ಬರೆಯುವುದಲ್ಲ. ಓದಬೇಕೆನ್ನುವವರಿಗೆ ಹೂರಣವಿರಲಿ ಎನ್ನುವುದಷ್ಟೆ ನನ್ನ ಕಾಳಜಿ.

ಮಂಜಿನ ಮಾನವನ ಕಥೆ ಬರೆ ವಿಜ್ಞಾನವಲ್ಲ. ಕಾನೂನಿನ ತೊಡಕುಗಳು, ಮಾನವನ ದುರಾಸೆ ಹಾಗೂ ಹೊಸ ಮೌಢ್ಯಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಯೂ ಈ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಕೊಂಡಿದೆ.’ ಓಜಿ’ ಎಂದು ಜನಪ್ರಿಯವಾದ ಈ ಐದುಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ಶವ ಹಲವು ಸಿನಿಮಾಗಳಿಗೂ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಮೊದಲು ಕಂಡ ಸೈಮನ್‍ ಎಂಬಾತ, ಅದರ ಮಹತ್ವ ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಶೋಧವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ತನಗೆ ಸರಕಾರ ಹಣ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಕೋರ್ಟು ಮೆಟ್ಟಲು ಹತ್ತಿದ್ದ. ಅವನಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ. ನಾವೂ ಇದ್ದೆವು ಎಂದು ಇನ್ನೂ ಇಬ್ಬರು ತಗಾದೆ ತೆಗೆದಿದ್ದರು.

ಈ ಶವ ಸಿಕ್ಕಿದ ಹಿಮನದಿ ಆಸ್ಟ್ರಿಯಾ ಹಾಗೂ ಇಟಲಿಯ ಸೀಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವಂಥದ್ದು. ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಯಾವ ದೇಶದ ಶೋಧ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಎದ್ದಿತ್ತಂತೆ. ಕೊನೆಗೆ  ಸರ್ವೆ ಮಾಡಿ, ಸೀಮೆಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಯಿತು. (ಓಬಳಾಪುರಂ ಗಣಿಗಳ ವಿಷಯ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದರೆ ನನ್ನ ತಪ್ಪಲ್ಲ!) ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಇದು ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಲಾಯಿತು.

ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಶವವನ್ನು ಕೂಡಿಟ್ಟು ವಸ್ತು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯವೊಂದನ್ನು ರೂಪಿಸಲಾಗಿದೆ. 1991ರಿಂದ ಇಂದಿನ ವರೆಗೆ ನೂರಾರು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ತಂಡಗಳು ಈ ಶವದ ಪರೀಕ್ಷೆ, ವಿವಿಧ ಅಂಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶೋಧನೆ ನಡೆಸಿವೆ. ನಡೆಸುತ್ತಲೇ ಇವೆ.

ಈ ಶವ ಪತ್ತೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದವರು ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಮರಣವಡೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಭೀತಿ ಹಬ್ಬಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಈ ಮೌಢ್ಯ ಇದೆ. ಶವವನ್ನು ಮೊದಲು ಕಂಡ ಸೈಮನ್‍ ಹಾಗೂ ಇನ್ನೂ ಒಂಭತ್ತು ಮಂದಿ ಅಪಘಾತಗಳಿಂದ ಸತ್ತರು. ಶವದ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದವರು, ಪೋಲಿಸರು, ವಸ್ತು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯದ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿ ಇದರ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ಸಾವು ಅಸಹಜವೇನಲ್ಲ ಎಂದು ಈ ಮೌಢ್ಯವನ್ನು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಅಲ್ಲಗಳೆದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೂ “ಮಿನುಗುತಾರೆ” ಭೂತವಾಗಿ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ನಂಬುವ ಮನಸ್ಸಿರುವವರಿಗೆ ಇಂತಹ ಯಾವ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳೂ ಸಾಲವು.